Dora was gisteren jarig, hoera! Zij heeft net zo’n hekel aan jarig zijn als mijn persoontje en pret. En dan is het alweer 4 mei en Dodenherdenking. En morgen 5 mei Bevrijdingsdag. Het zijn dagen om weer even bij stil te staan. Ik heb samen met Dora toch heel wat locaties bezocht het afgelopen jaar over de oorlog. Het Mook War Cemetery was de kleinste en op de een of andere manier toch ook een indrukwekkende die in mijn brein is blijven hangen. Ik vond het bezoek aan het gebouw van Hotel De Wereld in Wageningen ook bijzonder. Ik dacht de afgelopen maanden een paar keer terug aan mijn bezoek aan Auschwitz ruim twee jaren geleden en aan Polen. Hoe dichtbij staat de oorlog nu weer aan de grenzen van Polen, dacht ik. En waarom wint oorlog het altijd van mensen die vrede willen, dacht ik. De geschiedenis herhaalt zich altijd, dacht ik. En zijn wij in Nederland bezig met duurzaam en dan knallen ze 2000 kilometer verderop van alles de lucht in, want oorlog. Dezelfde lucht die wij allemaal inademen en het vuil van die oorlogslucht die neerdaalt op de zonnepanelen op onze daken, hoe krom wil je het hebben, dacht ik. Niet dat iemand die zijn ouders is verloren in deze Oekraïne oorlog daar als eerste aan zal denken, dacht ik ook nog. En dat andere oorlogen in de wereld en conflicten geen dagelijkse live bloggen krijgen en die in de Oekraïne wel is best wonderlijk, dacht ik. Deze oorlog in de Oekraïne raakt ons allemaal en de andere oorlogen waren wat verder van ons weg, dacht ik zo. Een goede schrijver leerde mij destijds dat de belangrijkste vraag, de waardoor komt het? vraag is. Ik denk toch dat de hoe vraag de beste vraag voor 4 en 5 mei gaat worden. Hoe krijgen we de vrede overal weer terug?