Het valt mensen op dat ik niet zoveel meer over mijn ouders schrijf. Hoe is het nu met en hoe gaat het nu met…? Ik ben er een beetje klaar mee eerlijk gezegd en mede omdat in mijn beleving de mensen het toch niet snappen. Dan leg ik het niet duidelijk uit? Nou echt wel maar het komt niet aan bij de meeste mensen. Mijn moeder mag er dan goed uitzien op het oog na alles wat zij heeft doorstaan, haar gedrag naar het gezin toe en naar de verzorgers toe ziet verder heulemaal niemand. Iedereen bedoelt het vast goed om mij heen maar hebben gebrek aan kennis, zo noem ik het dan. Ik vind het zwaar af en toe en probeer het met humor te bezien, ik kan niet alles weglachen helaas. We hebben met het gezin wel vandaag haar verjaardag gevierd en zoiets mag dan niet in de gezamenlijke woonkamer bij mijn moeder en wel in het grote restaurant waar allemaal mensen zonder QR-code mogen zitten. Mijn brein kan zoiets helaas niet meer omzetten in humor, de grens hierin is wel bereikt… Ik voel mij op zo’n dag net Assepoester, alles in goede banen leiden, taart ophalen en brengen, mijn vader halen en brengen, bloemen in het water zetten, cadeautjes kopen en ga zo door… En niet omdat ik het meeste zelf zo zou doen maar omdat andere mensen het zo willen en dan maar hopen dat zij er blij van worden… Ook zoiets, iemand laat dan met de beste bedoeling bloemen bij mij aan huis bezorgen voor mijn moeder. Wie kan die tas met bloemen dan weer meenemen naar haar toe en daar in het water zetten? Iets met ikke? Waarom laat je ze niet bij haar bezorgen op de woning? Ik probeer het steeds positief om te denken maar ben ik een trut als ik het af en toe niet kan dan? Ik was blij toen vandaag om was, bewust van… Afijn, met mijn ouders gaat het zijn gangetje en elke dag is anders en het loopt soms ook anders…