Ik vind het toch best raar dat veel weer hetzelfde dreigt te gaan worden. Mensen veranderen dus niet na corona, of ben ik nu wat al te bot? Ik behoor zelf ook tot de mensen hoor en betrap mij er zelf ook op dat ik weer activiteiten wil gaan doen. Ik liep laatst door een prachtig park in Amstelveen en er kwam een vliegtuig laag over, niet echt gemist het geluid van zo’n vliegtuig. De andere kant is dat ik niet zeg dat ik er zelf niet meer in zal stappen om op reis te gaan in de toekomst. De nieuwe vervoerssystemen zijn er nu gewoon nog niet. En ik liep door Amsterdam en zag alle veranderingen in de stad. De hoek bij het Volkshotel is mooi geworden en het Oosterpark was ook prachtig. En er waren rondom het Amstelstation ook allemaal verbeteringen en wat een hoge flatgebouwen… Ik weet niet of de mensen het zelf willen maar na een ander wandelrondje zou ik zeggen, de Amsterdamse Poort is nu aan de beurt voor de opknap toch? Het kan niet op in ons land, zo’n gevoel geeft wandelen door de stad mij soms. En toch zijn veel mensen niet blij in Nederland. Voor het oog lijkt alles mooi, denk ik dan. De wereld achter veel voordeurtjes is anders en ook de wereld voor de mensen die geen eigen voordeur hebben door huizentekort. Ik kom dan toch altijd weer uit bij de grote levensvraag, waarom ben ik op deze wereld? Waarom zijn wij op deze wereld? Ik heb weer veel nieuwe verhalen vernomen over WO II en zelfs na de oorlog gingen de mensen door met slechte dingen doen in plaats van alles beter te gaan doen op de aardbol. Het is gewoon fascinerend soms als ik er goed over nadenk. Ik weet een ding wel 100% zeker, ik ben op de wereld om boeken te lezen en pret. Ik heb net Het Rosie Effect uit, enig om te lezen. En er is tennis, Nadal kijken. En er is straks voetbal om te kijken. En er is werk met het zorgen voor mensen, mensen blij maken. Grote levensvragen zijn terug te brengen naar kleine levensvragen die voor het geluksgevoel zorgen. Ik stop er mee voor vandaag voordat niemand het meer snapt…