Er valt niet veel te bloggen, ik leef een beetje in mijn eigen wereldje op het moment. Of zoals mijn reismattie zegt, alle huisjes hebben hun kruisjes. Het is overal wat maar af en toe heb ik daar even geen boodschap aan. Ik werk nu weer wat in de zorg en bezit een avondklok werkgeversverklaring. Het ding gaat na de corona in een lijstje en hangt over 50 jaar vast in een coronamuseum in Leiden en pret. Met de tekst eronder, deze muts ging bij aanvang van de derde coronagolf weer in de zorg werken… Een tijd in de geschiedenis om met verwondering op terug te kijken later… Ja grapjes maken we nog wel onderling, niet veel maar toch… Ik kan gewoon aan een kopje koffie zitten en dan opeens een beeld voor mij zien van twee mensen van 70 jaar met 2 vaccinaties op zak en een coronapaspoort en die met de auto met een sleurhut erachter vrolijk op vakantie gaan naar Frankrijk en pret. Ik zie mijzelf dan bij mijn tweede bakkie koffie moederziel alleen staan zonder vaccinaties en coronapaspoort voor een gesloten museum in eigen land… Ja de raarste dingen komen zo bij mij op in coronatijd. Deze beelden komen niet voort uit afgunst bij mij, ik gun iedereen iets leuks. En het grapje van dat de kosten van de Uithoflijn al eerder ontspoord waren en nu de tram zelf ook, ja zoiets brengt nog een beetje sjeu in de dag. En ik moest winkelen op afspraak want ik had stevige werkschoenen nodig. Toch bijzonder om mee te maken zo’n privé shopping. Er mogen vanaf vandaag weer een beetje meer mensen in de winkels maar de op afspraak blijft. Ik loop met steeds meer verbazing op mijn snoet vaak door de omgeving heen en pret. En morgen naar de stembus om wijze mensen te kiezen die Nederland een beetje meer sjeu kunnen geven. Ik denk dat de Tweede Kamer Voorzitster de belangrijkste gaat worden met nog meer nieuwe sprekers van partijen in de Tweede Kamer. Meer sjeu in het leven, net zoals mensen jus over hun vlees doen, zoiets.