Erger kan het niet worden, dacht ik na de feestdagen van 2020. Ik ben zo sterk uit het afgelopen nare jaar gekomen dat ik vol goede moed aan dit jaar ben begonnen. De knop helemaal omgezet en mijn brein delete nu automatisch weer berichten en gedrag waar ik niets mee kan en hoef en pret. Het nieuwe jaar begon prima met het goede bericht dat er eindelijk een kamer was gevonden voor mijn moeder op een groepswoning. Wat mijn vader wilde en mijn moeder nog kon aangeven en prima dan. Ze hoeven mij er echt nooit heen te brengen en pret. Ik ging dus voor de zoveelste keer spullen inpakken en uitpakken en nieuwe planten op de nieuwe kamer van mijn moeder neerzetten en zucht, echt helemaal klaar mee en pret. Ik was dus aan het verhuizen de eerste week van het nieuwe jaar. De tweede week van het nieuwe jaar mijn vader een beetje geholpen met zijn herstel en een rondje met hem buiten gelopen. Ik heb goede hoop dat hij van het voorjaar weer kan fietsen in de buitenlucht. En zo is de tijd aangebroken dat ik voor mijzelf weer een leven kan gaan opbouwen. Coronatijd of niet, alles gaat toch door voor zover mogelijk. In coronatijd is bewegen en in beweging blijven juist heel belangrijk om andere klachten te voorkomen. Ik heb wat knopen doorgehakt voor mijzelf en ga nieuwe paden op. Mijn zolderkamertje zal ik het meest gaan missen straks, schoon, gezellig, rustig en de sterren vanuit mijn dakraam. Zoals de spreuk boven mijn bureau zegt, als ik altijd hetzelfde blijf doen zoals ik deed… Er komen vast andere mooie dingen voor terug in mijn leven en anders zoek ik ze zelf wel weer op, bewust van…