Ik kijk in de schuur en zie daar mijn scooter staan en ik veeg met mijn mouw het stof van het zadel af. Wat stond ik altijd te schelden als ik mijn regenpak aan moest trekken in de vroege ochtend om op mijn scooter naar mijn werk te rijden. Ik ging mij dan altijd op het werk wat opknappen en dan gezellig een bakkie koffie halen en een praatje met mijn collega’s maken. Ik zou nu maar wat graag door regen en wind naar mijn werk toe rijden. Ik zie het hoofd van mijn vrouw door het schuurraam en ik sluip via de andere kant het huis weer binnen zonder haar te hoeven zien voor de zoveelste keer op deze dag. Ik ga mijn werkkamer weer binnen met pre-corona heimwee…

Ik zie na de zoveelste wandeling in het landschap in de verte een trein rijden. Ik denk terug aan het overvolle station in de ochtend en aan de leuke jongen die vaak tegelijk met mij aan kwam fietsen bij het station. Zal ik hem ooit nog zien? En waarom heb ik nou nooit eens een praatje met hem gemaakt? Het lijkt lang geleden dat ik naar mijn werk ging met de trein, heel erg lang geleden, pre-corona heimwee…

Ik loop hem alle avonden voorbij tijdens mijn wandeling na mijn werkdag van 9 uur lang  in mijn kantoor-unit in de tuin. De kroeg in het dorp oogt donker en stil. Ik herinner mij de avonden vorig jaar voor de kerst, de kroeg was toen vol met lichtjes en mensen en bier. Ik herinner mij dat ik de weg van kroeg naar huis blindelings kon lopen vorig jaar, pre-corona heimwee…

En ik dacht zelf na bovenstaande verhalen… Heeft iemand een vaccinatie voor alle mensen met pre-corona heimwee? Eerst testen niet perse noodzakelijk…