Wij hielden er al rekening mee want geen dag is hetzelfde, eigenlijk geen halve dag… Er kwam gisterenochtend een telefoontje dat de verhuizing van mijn moeder op het laatste moment was afgeblazen. Haar bed was al afgehaald en haar tas was al ingepakt en toen ging het feest niet door vanwege het positief testen van een personeelslid op de afdeling die bij haar was geweest. En dus moesten alle patiënten op de kamers blijven en allemaal getest worden tezamen met het personeel. Mijn moeders reactie was opgelucht, heerlijk dat ze nog even kon blijven en pret. Ja en wij kijken nergens meer van op in deze tijd. Met de lessen van eerder dit jaar, er mag nu een iemand, een uur op bezoek, per patiënt, per dag op de afdeling. En is de nieuwe kamer er nog voor haar als de quarantaine tijd over is? Er is mij vertelt hoeveel geld de nieuwe kamer per dag kost en leegstand kost geld. Straks gaat de heule verhuizing niet door? We bekijken het maar per dag. Het vreemde was gisteren dat ik met twee grote tegenstellingen op mijn netvlies te maken had. Ik moest even langs een markt lopen om bij een winkel te komen. Mijn mond viel echt open, alsof er geen corona bestond zo druk. Ik zag zelfs mensen in rolstoel buiten zonder mondkapje op. De ene helft van de mensen met wel een mondkapje op en de andere helft niet. En nog geen uur later kreeg ik een ander beeld op mijn netvlies. Ik moest weer wat kleding naar mijn moeder brengen want bijna alles was de dag ervoor al ingepakt en mee naar huis genomen. Ik had mijn eigen beschermende kleding meegenomen maar bij de deur hadden ze ook beschermende kleding klaar liggen. Ik ging als een soort van ruimtevaarder naar mijn moeder toe over een spookachtige afdeling. Ze herkende mij eerst niet en pret. Elk nadeel heb zijn voordeel ma, je kan hier nog even blijven en je hebt weer schoon beddengoed. Ja, zo probeerde ik het maar een beetje te brengen. Ik kon moeilijk zeggen, de kans dat je dood gaat is nog groter geworden en de nieuwe kamer is er misschien straks niet meer. Ik ben er 10 minuten geweest en echt heel erg voor alle mensen daar die in quarantaine zitten en voor het personeel is het ook zwaar. Een vriendin zei later, net Ghostbusters. Who you gonna call? Nou binnenkort het leger denk ik zelf. En thuis ook weer overleg natuurlijk want hoe groot is het risico voor mijn vader van dik in de tachtig om nu bij mijn moeder op bezoek te gaan? Hij wacht voorlopig even de uitslag van haar test af. En verder bekijken we het per uur, per halve dag en per dag. Er ging vandaag wel door mijn hoofd, de meeste mensen hebben echt nog geen idee wat er nog gaat komen. En dan niet door mij beredeneert vanuit angst, wel vanuit optelsommen. We hebben hier in de buurt ook een commerciële teststaat en ik heb al met mijn vader afgesproken dat we ons zelf er bij twijfel doorheen gaan halen tot de thuis zelftest er is voor iedereen. Ik vind dat alle dorpen en wijken in steden een testlocatie moeten hebben.