De maand juli is er alweer, welkom en niet al te warm gaan worden graag… Ik heb vooral veel geslapen de afgelopen twee weken. Ik vind het best bizar dat mijn moeder in de hospice ligt te wachten op haar dood. Ik vind het ook best bizar om te zien hoe een mens moet lijden. Het is niet zo moeilijk om een lichaam te begrijpen, wel om een brein te begrijpen, dacht ik de afgelopen weken. Een brein kan ook lijden. Mijn moeder moest overigens een coronatest ondergaan alvorens opgenomen te worden in de hospice. Ik vond het de omgekeerde wereld. Ik heb zelf in de zorg moeten werken zonder beschermingsmiddelen tijdens de piek en mensen die dood gaan krijgen nog een coronatest? Ik kijk de laatste tijd dan ook voortdurend naar boven of er een ruimteschip in de lucht hangt om in te stappen en pret. De staafjes van haar coronatest gingen niet goed in het bijgeleverde buisje en waarop ik zei, zeker made in China en pret. Ja het is een bizar jaar 2020. Ik ging naar mijn kundige en vriendelijke tandarts en dacht even dat ik al in een ruimteschip terecht was gekomen… Ik moest gezondheidsvragen beantwoorden en mijn temperatuur werd opgenomen. Ik moest mijn handen desinfecteren en waarop ik vroeg of ze ook water en zeep hadden omdat desinfectiemiddel mijn huid irriteert en sloopt. Nee, want het toilet was dicht en de bijbehorende kraan met wasbak daar dus ook. Nou moet ik even rijden naar mijn tandarts en voortaan dus mijn plasfles mee naar de tandarts en een fles met water en een stuk zeep en pret. De tandarts en de rest van het personeel waren net astronauten en vandaar mijn gevoel dat ik in een ruimteschip terecht was gekomen… Het valt mij nu vooral op in het dagelijkse leven dat de mensen angstig zijn geworden. Ik ken niemand in mijn omgeving die gaat vliegen naar het buitenland en de mensen die wel weggaan blijven in eigen land. Het zakelijk vliegen is sowieso bijna over, het meeste werk kan vanuit huis gedaan worden. Nu in Nederland weer veel open is en steeds meer mag, lijkt het alsof het oude leventje weer terug keert. En toch is het anders, onder de oppervlakte speelt veel meer. Ik probeer zelf zoveel mogelijk te genieten van de dingen die op mijn pad komen. Het hoogtepunt van deze week was toch wel een kopje koffie met appeltaart met heul veul slagroom op een verlaten terras met een echte vriendin in de regen en om daarna kletsnat naar huis toe te fietsen. Ik hoefde op zo’n terras even niet te denken om de anderhalve meter afstand en mijn schoteltje en kopje werden door de regen al afgewassen, win win situatie en pret.