En we zijn weer een paar weken verder en de boel gaat weer steeds meer open in het land. Het ergste lijkt achter de rug voor nu van de corona besmettingen in Nederland. Ik wandel mij suf, dan met die en dan met die, wel gezellig. Ik geniet nog het meest aan de zee met windkracht vijf of meer en met bijna niemand op het strand. Zal ik toch een keer een lesje op zo’n surfboard gaan nemen? Ik ben veel op het strand te vinden en de strandtenten zijn bijna allemaal klaar voor de heropening op 1 juni, precies om 12.00 uur en pret. En met feestsirene omdat het de eerste maandag in de maand is? Het is voor alle mensen die van een terrasje houden wel weer een toegevoegde waarde. De een geniet van dit en de ander geniet van dat. Ik zie om mij heen mensen alweer op vakantie gaan en de anderhalve meter afstand houden is gelukkig langzaam aan het verdwijnen buiten om mij heen. Bij binnen dingen blijft het gewoon nog even voorzichtig zijn. En zodra het reizen weer mag en de toeristen weer komen dan is het over met de anderhalve meter afstand houden, bewuste vermeerdering van het aantal inwoners van een land met toeristen en daar hoeft de eigen bevolking van zo’n klein landje niet de dupe van te worden, denk ik dan. Of is mijn gedachte dan egoïstisch? Ik ga er nog eens over nadenken en pret. Het is een gewoon beetje flexibel doen, de touwtjes weer loslaten en weer aantrekken als het weer nodig gaat worden. Laat het spontane alsjeblieft wel blijven bestaan wat mij betreft. We hebben ook een paar noodzakelijke meubelstukken gekocht voor de woning van mijn vriend en het was gewoon weer druk overal. Wij zijn altijd snel klaar, dat dan wel weer… En nee, geen overeenkomst tussen ons, ik doe huiswerk vooraf en heb eerdere bed-koop-ervaringen en hij is ongeduldig en snel en pret. Twee heul verschillende mensen zijn wij, bewust van en ook wel een uitdaging. Wij vragen tegenwoordig waar het spul vandaan moet komen en liever meubeltjes uit Nederland om de bedrijven hier te steunen dan uit verre landen. Het is niet altijd mogelijk. Het onderstel van het bed kwam uit de Filipijnen en de rest kwam wel uit Nederland. Ik snap het waarom maar mijn brein denkt dan toch, doe even alles hier zeg. De andere kant is dat iemand in de Filipijnen weer werk heeft en ik mag hopen met een normaal salaris en met goede werkomstandigheden. Het is nooit zwart wit het leven en pret. De zorg voor mijn moeder wordt zwaarder en mijn vader en ik wisselen elkaar af zodat we beiden nog een leven hebben naast het verzorgen van mijn moeder. Ik denk zelf dat we binnenkort een ander traject met haar tegemoet gaan en daar besluiten mijn ouders hopelijk zelf over met behulp van de dokter. Het is een bijzonder raar leven van mij de afgelopen tijd, dacht ik de afgelopen week. Flexibeler en raarder dan dit kan het vast niet worden en pret. Het belangrijkste is mijn rust af en toe nemen, alleen en met de zee en de sterren in de lucht en dan komt alles altijd weer goed.