Het is alweer april en ik zou in de tijd voor corona gewoon mijn rugzak weer opgedaan hebben en eropuit getrokken zijn. Andere tijden en gisteren en vandaag voelde het als volstrekt hopeloos. Mijn moeder was gisteren dubbel niet in orde en ik stuurde mijn vader die toch ook wel last had van het hopeloos gevoel er even op uit. Hij mocht van mij best even aardappels en appels halen bij de boer op de fiets en een rondje fietsen, beter even. Ik zat de steunkousen van mijn moeder aan te doen en toen kwam er op de radio een liedje voorbij en opeens tranen bij mij. Ik zorgde wel dat mijn moeder ze niet zag. En toen mijn vader terug was, zelf even een boodschap gedaan en op anderhalve meter afstand mijn vriendin gesproken die net klaar was met werken, beter even. En toen weer het huis op de veengrond in. Ik heb toch wel weer gelachen bij de drogist want daar hadden ze een looproute gemaakt. Ik stond met mijn mondkapje op en handschoenen aan klaar om de dingen die ik nodig had te pakken. Tot mijn verbazing liep er voor mij een oudere vrouw met rollator die stevig liep te snotteren en zij was samen met haar zoon of kleinzoon en zij liepen op hun gemakkie te winkelen en pret. Ik kon er dus met geen mogelijkheid langs zonder de anderhalve meter afstand te behouden want de paden waren te smal. Er ontstond een rij achter mij en waarin de mensen keurig de afstand bewaarden tussen elkaar. Ik besloot na een risico analyse na de laatste snotter van mevrouw tot een inhaalactie in de binnenbocht. En bij de kassa gooiden ze een tweede kassa open en zonder de anderhalve meter afstand te behouden kon je daar niet heen en pret. In de avond nog eens even het tranen trekkende muzieknummer opgezocht van de radio, ik kon het wel maar geen idee verder hoe of wat. Zwolle zou zeggen, schaam je Ing… Het was het nummer van Vicki Brown met Stay with Me ’til the Morning. Ik las verder en de muziek was van van Wolfgang Amadeus. Hopeloos en verloren, ja het leven is niet altijd een feest in het huis op de veengrond.