Het is leven is nu net een rouwproces, dacht ik. Ik zie om mij heen ook mensen die een groot rouwproces meemaken. Veranderingen en dan niet iets verliezen, bijna alles, zo is het leven nu. Eerst verdriet, dan de woede en onmacht en dan de berusting. Daar waar mensen eerst alle tijd hadden om zo’n proces door te maken moet het nu in versnelde vorm en zoiets is eigenlijk tegen de menselijke natuur in, bewust van… De mensen die niet stil kunnen zitten, de doeners hebben er de meeste hinder van als ik zo om mij heen hoor. Ik heb bij mijn bureau een afbeelding hangen van de natuur en de tekst van de vicieuze cirkel. Als ik blijf kijken zoals ik altijd heb gekeken, blijf ik denken zoals ik altijd heb gedacht. En zo gaat de tekst nog even verder en ik kijk al jaren naar deze tekst in moeilijke tijden en als ik een fout maak of gewoon klunzig doe en pret. Mijn eigen voordeel in deze tijd is misschien dat ik al tijden met weinig heb meegemaakt en mijzelf heel goed kan vermaken door te lezen en te denken en met andere hobby’s bezig te zijn. Ik vind het zelf heel erg dat mijn ouders dit nog moeten meemaken, niet dat ik ze weg wens natuurlijk. Zij kijken voornamelijk televisie en worden best angstig van wat zij zien en horen en begrijpen het ook niet allemaal want het is niet duidelijk. Mensen hebben heel veel vragen. Ik had gisteravond wat gesprekken over verkering op afstand. Er zijn veel mensen en waaronder mijn eigen persoontje, met verkering elders in het land zonder een huishouden te delen. Mag je nog naar elkaar toe? Je zit dan bij schoonouders en kinderen in een ander huishouden en keert na een paar dagen weer terug naar het eigen gezin, tja. Ik denk zelf na maar weet ook niet of het goed is, wat is goed en wat is fout? Bij mijn vriend in het complex heerst wat quarantaine en hij heeft zelf met veel mensen zakelijk contact alhoewel hij de anderhalve meter wel in acht neemt. Ik heb mijn ouders om voor te zorgen en als ik de deur uit ben geweest dan handschoenen uit, mondkapje af en douchen en kleding in de was om mijn ouders te beschermen dus is het dan verstandig om naar mijn vriend te gaan? Ik denk zelf van niet. En dan heb je nog, begrijpt de ander zoiets? O, o, o, liefde het is wat. Ik ben van het weekend heel erg vroeg op zondag en goed ingepakt met beschermingsmiddelen op en aan, de natuur in geweest met een vriendin. We hebben niemand gezien binnen de anderhalve meter afstand. Bij thuiskomst douchen en kleding in de was maar was het verstandig van mij om toch even een frisse neus te gaan halen? De levensvragen van nu zijn heel anders en alles voorkomen kan gewoon niet. Het is ook krom dat ik zelf alles anders doe dan op mijn werk want ik kom bij mensen over de vloer tussen de 70 en 90 jaar en ik heb geen handschoenen en mondkapje van mijn werk. Ik heb ze zelf aangeschaft maar kloppen doet het niet in mijn brein. Nou zoals in de vriendinnenkring klinkt, blijven kijken naar wat er wel kan en geen paniek, kalm blijven!