Nou het was vandaag best gezellig in het ziekenhuis en een van mijn beste vriendinnen was met mij mee. Mijn schrijfsel van gisteren was herkenbaar volgens een reactie en pret. Moeder had een goede dag. De afasie was iets minder en alleen haar begrenzing in veel dingen was zoek. Ik heb haar op het toilet geholpen en een heel klein stukje mee de gang op met de rollator. En net als toen zij thuis was voor het infarct, na inspanning en vooral na lopen doodmoe, opvallend. Ze mag nu zelf eten en er een knoeiboel van maken want dan zien wij en de verpleging wat zij wel en niet kan. Zij is af en toe net een klein kind. Met humor maak je alles leuk en we hebben toch wel wat afgelachen aan het bed. Niet om haar, wel samen met haar. Nu houden we alle drie wel vijf minuten onze monden dicht ma en vervolgens wilde zij na een halve minuut weer beginnen met praten en wij ssssstttt en dan die blik en na drie minuten gewoon vragen of zij nu weer mocht praten. Wij deden onze eigen testjes aan het bed en pret. De rust was vandaag wedergekeerd op de afdeling en alles liep op rolletjes. Ik was net juf Ank uit een televisieserie volgens mijn vriendin met alles regelen binnen het gezin en pret. En dus even een nieuw liedje verzinnen met patiënten en ziekenhuis en familieleden? Iets met… hallo moeder wat fijn dat jij hier bent en onze namen weer kent? Eet je bordje leeg en knoei zoveel als jij kan, wij kijken mee en genieten ervan. En tot mijn hilariteit begaf de oude wasmachine het thuis ook nog. Dussss tussendoor nog even een wasmachine regelen. Nou we gaan kijken wat de nieuwe week weer gaat brengen, altijd een verrassing.