We waren gisteren in Amsterdam en in de stad waren reclameborden te zien met de tekst erop Ik Zorg. En we stonden bij de letters op het Museumplein van I Amsterdam. De letters gaan weg en ik zei tegen mijn vriendin dat ik het vreemd vond dat reclame van Ik Zorg wel mag en I Amsterdam weg moet om het ik woord. Ik snap sowieso niet dat ze de I er niet afhalen en bij mij brengen dan is het ook opgelost, de I van Ingrid staat leuk in de achtertuin… De ijsbaan lag al op het Museumplein en het is altijd leuk om er even te kijken. We gingen naar de film en ik heb de kaartjes besteld zei mijn vriendin. Ho ho, we lopen in Amsterdam en dus wij hebben de kaartjes besteld, ook al was jij het, boeit niet, de wij vorm is Amsterdam en pret. Ja we hebben gelachen, onze humor. In het nu staat er alleen nog personeel om de weg te wijzen in de bioscoop en om kaartjes te scannen, in de toekomst ook de robots. De kaartjes zijn binnen eventueel ook via machines te koop, komt geen mens meer aan te pas. De catering was nog wel een vrouw aan personeel en zij is ook vervangbaar door een automaat. Nieuwe tijden komen eraan, bewust van. We gingen naar Bohemian Rhapsody, een ode aan Queen en hun muziek en aan Freddie Mercury. En tjee wat een goede film. Ik was nog een beetje jong met Live Aid en wat een belevenis was het voor de band om daar op te treden. Freddie Mercury vocht tegen stereotypes en vooral tegen zichzelf. Des te meer de film vorderde, des te stiller het werd in de uitverkochte bioscoopzaal. Ik had tranen in mijn ogen af en toe en vooral toen hij de bandleden ging vertellen dat hij aids had. Ik moest tijdens de film ook denken aan alle mensen in Nederland en waar ook ter wereld waar homo zijn of anders zijn ongewenst is. En de muziek in de film was echte muziek. Bijna iedereen bleef zitten toen de film was afgelopen en de aftiteling in beeld kwam. Het was heel indrukwekkend.