Van Boedapest is het natuurlijk een makkelijk bruggetje naar Boeddha. Ik had nog wat vakantiedagen en in Amsterdam was de tentoonstelling Het leven van Boeddha, De weg naar nu. Het was mooi om zo door het levensverhaal van Boeddha te lopen en ik kwam na de tentoonstelling tot een conclusie: ik wil een boom aan zee om onder te zitten voor een tijdje, zonder mensen en pret. Ik word af en toe doodmoe van mensen… Er hing een grote spiegel bij de tentoonstelling en ik keek natuurlijk zelf ook in de spiegel om te kijken of bezoekers moe werden van mij als mens en ik zag er niet een gapen of omvallen gelukkig en pret. Er zijn toch wel veel mensen moe, bewust van, de een door dit en de ander door dat. Ditjes en datjes… Na mijn vakantie was de door mij zelf ingestelde telefoonstilte opgeheven en er bleken twee mensen overspannen… Boeddha deed het eigenlijk niet zo slecht door onder een boom te gaan zitten. In het nu zijn er teken en is lang onder een boom zitten niet zo verstandig. Was Boeddha daarom kaal? Konden er geen teken in zijn haren vallen? Nou weer even serieus, ik vond het een mooie tentoonstelling en de wensen van de kinderen waren heel erg leuk. Een kind had opgeschreven, ik wil niets, een kind naar mijn hart. De twee wensbomen onder toezicht van Michiel de Ruyter waren indrukwekkend en ik heb heel veel wensen gelezen. De meeste wensen gingen over gezondheid, verlichting, milieu, vrede en een betere wereld. Een iemand had geschreven, nog liefde leren kennen op latere leeftijd. Ik sta dan bijna te janken onder de boom bij zo’n wens. Ik hoop dat alle wensen uit mogen komen voor de mensen. Ik had wel een binnenpretje toen ik na de tentoonstelling bij de uitgang in de winkel terecht kwam. Wat zou Boeddha zeggen over alle spullen met zijn hoofd erop? Iets met, nou daar heb ik niet al die tijd voor onder een boom gezeten? Het was een leuk uitje en ik heb de rest van mijn vrije tijd wat ditjes en datjes gedaan en voor 15 euro een zak met kleding bij een Kringloopwinkel gekocht en drie nieuwe dingen uitgezocht. Ik heb bij oma gekookt en gezellig gezeten, veel gelezen enzovoorts. En zo kwam er een einde aan mijn vakantie en is het weer uitkijken naar andere leuke dingen. Ik zit zelf even in een periode van de lach bereikt mijn hart niet. Het hoort allemaal bij het leven en wie zegt altijd te lachen, liegt echt. Ik weet waardoor het komt, scheelt een heleboel. Of zoals Boeddha zegt: hoe kan er lachen zijn, hoe kan er vreugde zijn, als de wereld altijd in vuur en vlam staat? De lach komt wel terug bij mij en anders een boompje opzoeken… Het is komend weekend het weekend van de wetenschap, kijk weer een lichtpuntje aan de horizon…