Ik was afgelopen zondagochtend vroeg naar het strand gegaan, voor de drukte uit. Het was lekker rustig en ik stond wat te mijmeren in de zee en opeens dook er boven het water een kop op. Het was een zeehond, erg leuk. Ik zie wel vaker zeehonden in de zee. Er zat wat afstand tussen ons en ik kon net niet zien of hij of zij een knipoog gaf. Achter mij hadden twee mensen met twee honden de zeehond ook ontdekt en ik hoorde opeens in het Engels achter mij, is that your dog? Ik lag bijna van verbazing in de golven. No it’s a seadog! Het beest was blijkbaar zo ontdaan door deze toeristen opmerking dat ik hem of haar niet meer te zien kreeg… Ik had precies hetzelfde gedaan als ik een zeehond was geweest… In het toeristenseizoen is het anders en drukker aan het strand en ik was begin van de middag alweer thuis. Het was het echt waard het vroeg uit mijn bed voor de rust aan zee en de zeehond. Het was verder de week van afscheid nemen, kleintjes worden groot. De oudste van een van mijn vriendinnen had de musical op school. Zij gaat naar de grotere school en ik mocht op de jongste passen thuis, zij mag nog een paar jaar spelen of zoiets. Ik kon trouwens nog in een keer een parachute maken met zo’n touwtje en de kop en schotel was zooo simpel. Dingen van vroeger komen weer terug, oude rage in een nieuw kleurtje draad gestoken. Wat andere trotse vriendinnen hadden diploma uitreiking, hun kinderen gaan studeren of eerst de wereld rondreizen, tja 2018. En Sientje is niet meer. Poes Sientje, heel lang geleden bij mij geboren en weggegeven aan een van mijn beste vriendinnen. Ik zag Sientje al lijden en de dierenarts vond het ook beter om Sientje te laten gaan. Ik brul dan net zo hard mee op afstand, tranen. Het beestje heeft bij haar gezin een fantastisch leventje gehad, zeker. Er leeft er nu nog een uit mijn destijds weggegeven nestje. Ik mis nog steeds af en toe mijn eigen overleden huisdier. Er is gelukkig altijd nog de zeehond…