Goh, ik heb mijn mooiste gebeurtenis van dit jaar tot nu toe meegemaakt afgelopen zondag. Ik had op gevoel een concert uitgezocht en het was voor mij perfect! Ik sluit mij dan volkomen van de wereld af en met de hoop dat niemand tegen mij gaat praten in de bus of in het Concertgebouw… Ik was naar het Nederlands Philharmonisch Orkest onder leiding van Marc Albrecht. De muziek was van de componist Robert Schumann. Deze componist had een waanzinnig leven en hij stierf in een inrichting voor geestesziekten. Zo begaafd en dan zo’n einde, bizar. Er zat geen gezang bij en ik ben er nu uit, zoiets is echt beter voor mij. Piano en snaarinstrumenten zijn mijn favorieten en met de blaasinstrumenten heb ik niet zo heul veel, met uitzondering van de doedelzak en saxofoon. Drum en andere trommeltjes zijn wel leuk. Mijn eigen ontdekkingsreis in de muziek. Het allermooiste was de pianist uit Zuid-Amerika, Nelson Goerner. Mag je eigenlijk huilen tijdens zo’n concert of lachen de mensen je dan uit? Ik zat er vanaf het begin tot het einde helemaal in, zo mooi. Ik kon de stoorzenders om mij heen negeren op de koude airco na. Ik had in de pauze mijn jas aangetrokken, beter. Ik was er echt stil van, wat een mooi concert. Het Bep en Toos gehalte was hoog onder de bezoekers en ik had daar in de pauze binnenpretjes om. Zij houden het bezoekersaantal wel op peil, ik had zonder alle mensen met grijs haar vast niet zo’n mooi concert gehad. En echt waar, de omroepster zei na de pauze dat er ergens een gehoorapparaat op piepen stond en of iedereen zijn oortjes wilde controleren. Ik telde in de gauwigheid per rij zeker een keer oortjes en pret. Huilen zal dus ook wel mogen van de mooie muziek want de oudere mensen hebben hun bril toch in de tas en zien tranen niet en pret. Ik ga de volgende keer eens ergens anders kijken want aan ’t IJ is ook nog een gebouw met muziek. Ik had van het weekend mijn muzikale neef uit Zwolle nog op bezoek en zo was het al met al een mooi en muzikaal weekend.