Ik schreef de laatste keer over een buitengewone lollige week. Geluk duurt nooit lang en de afgelopen week dan ook met volle vaart de afgrond in naar iets van gevoelsmatig min honderd. Ik kwam op maandag uit mijn werk en mijn poes kroop in mijn armen. Zij kroop tegen mijn schouder en liet haar kopje hangen en vervolgens gaf zij het leven op. Na ruim 17 jaar was mijn lieve huisdier er niet meer. Huisdierenverlof bestaat niet en dus huilen, werken, huilen, werken, thuis brullen en met tranen naar bed en met tranen weer uit bed, wat een verdriet. Ik kreeg zelfs opbeurende poesrouwkaartjes, erg lief. Op donderdag was het huilen over en de mooie herinneringen kwamen boven. Met haar pootje de aarde uit de bloempotten halen, van vakantie terug en zoooo blij dat ik er weer was, kerstballen meppen, mannen de deur uit jagen want allergisch voor poes en lol, in de ochtend met een pootje slaan in mijn gezicht want wakker worden, met onweer onder het dekbed schuiven… Het was vooral een heel lief en leuk huisdier en ik zal haar missen en de leuke herinneringen aan haar koesteren. Het is tevens een einde voor nu aan mijn huisdierenperiode en het is heel erg stil, wennen. Dag lieve kleine hummel, bedankt voor de gezelligheid. Maybe we’ll meet again in another life…