In mijn vakantie een dag bij mijn ouders de schoonmaakster uitgehangen, ik noem het sporten. Een ander jogt, ik lap ramen binnen en buiten, was ophangen, bed gedaan, sopperdersopperdersop en iedereen weer blij. Ik was de afgelopen week met een vriendin op het strand en dan nemen we altijd de ouders even door. Niet de ouders zelf, de papiermolen die je als kinderen voorbij ziet komen en de fouten die gemaakt worden hier en daar. En ja, we nemen dan ook de aardige mensen door die wel hart voor onze ouders hebben. Ook hier zijn boeken vol over te schrijven, zeker. Mijn laatste gesprek met een verzekeringsmaatschappij was blijkbaar door iemand daar geanalyseerd. Ja, opnemen is zo van deze en van de vorige eeuw. Ik stel soms vragen die niet bij zo’n aardig persoon aan de andere kant van de telefoon op de standaard vragenlijst staan. Nou ze hebben er iets mee gedaan en dus petje af. Op het strand was geen auto te zien en toch kwam de pechhulp bij ons als onderwerp voorbij. Wat is het geval, de spaarkaart voor korting op tanken gaat weg. Mijn vader is al heul lang lid en ze willen hem nu een creditcard aansmeren. Alleen met deze kaart is er nog korting op tanken. Pa even de uitleg gegeven dat een creditcard schuld is en dat ook niet iedereen zo’n kaart kan aanvragen… En gratis tanken bestaat ook niet en pret. Mijn vriendin vroeg zich af of er een pincode bij zo’n kaart zit? Oudere mensen die weer een code erbij moeten onthouden? Bij haar moeder had iemand een dochter teveel op de indicatieaanvraag gezet, zucht. En zo zitten niet alleen wij, alle kinderen van ouders op leeftijd lopen tegen deze dingen aan. Bijna niemand lacht mij gelukkig meer uit als ik zeg dat ik niet heul oud wil worden. Onder de kwaliteit van leven valt ook hoe moeilijk maakt men het de oudere mens of als voor jezelf opkomen niet meer lukt. Op het strand de boel de boel verder gelaten en eind september genoten van de zon.