Ik had met kerst een beetje een dubbel gevoel, af en toe gingen mijn gedachten toch naar de hospice en ik wist dat daar iemand aan het bed van zijn vrouw zat af te wachten op het verloop van haar strijd. Palliatieve sedatie, wat een woord. Ze ligt er ontspannen bij, krijg je dan te lezen. En dan mijzelf weer in de feestjurk hijsen om kerstdiner te gaan doen bij mijn broer en schoonzus. Ik noemde het mijn palliatieve feestjurkje en daar hadden wij dan wel pret om. Zelfs met kerst is het leven een lach en een traan. Net voor de kerst ook al een overlijden, waar zijn al die nieuwe kindjes in de kribbe dan geboren? En dan toch het bericht van het overlijden van ons vriendinnetje in de hospice. Het kerstgevoel is dan toch echt wel weg. Ik had het muzieknummer van Adele met Hello net een paar weken uit mijn auto vandaan… Adele brengt mij troost bij rouw. Een vriendin zei dat ik hem er maar in moet laten, brengt misschien meer geluk en gaat er niemand meer dood in de vriendenkring. Nou ik ga toch weer voor positief verwijderen in 2017. En we zijn toch op 2^e kerstdag de lichtjesroute in Amsterdam gaan lopen om even de boel de boel te laten. De humor ligt op straat en wij hadden pret om een groep Vlaamse toeristen die de tram in gingen en de kaartjes moesten valideren, heerlijk. De reisleider had er een heule klus aan. Ik ben later in de avond nog uit geweest en ik stond echt als een zoutzak op de dansvloer. Ik was heul erg ver weg. Het gevoel van lachen en dat de lach niet vanuit mij ogen en hart kwam, tja. Een ander zou zich misschien gaan bezatten, ik hield het maar bij cola en nog met de auto naar huis toe rijden. Ik ben blij dat deze kerst over is, een bijzondere kerst was het wel.