Ik ben echt een doos af en toe. Mijn ouders waren 50 jaar getrouwd en gaven een gezellig samenzijn in een zaaltje. Ik ging de bijna blinde moeder van een van mijn vriendinnen ophalen. Zij woont in hetzelfde appartementencomplex als een van mijn tantes. Ik had nog een praatje met mijn tante gemaakt vorige week. Deze tante mocht niet komen, niet welkom, ruzie, zoals in veel families met broers en zussen en ouders. In mijn hoofd klopt het dan toch niet dat ik mijn tante daar moest laten en niet mocht meenemen. En in mijn hoofd klopt het ook niet dat onder de aanwezigen ook oom en tantes waren die dan aan een aparte tafel gingen zitten en geen ruzie hadden met mijn ouders maar wel met elkaar, zucht. Het is het beste om op zo’n feestelijke dag mijn verstand op nul te zetten… Wij hadden met de vriendinnen lol dat ik mijn profiel had aangepast op deze feestelijke dag naar #kansociaalwenselijkzijn. Afijn, mijn ouders vonden het leuk, de zaal was leuk, er was eten en drinken genoeg en mijn broer en schoonzus hadden de zaal opgeleukt. Het ging best goed met mijn gedrag op wat humoristische opmerkingen na van mijn kant, ik was lekker bezig. Ik was net met mijn speech vanuit het hoofd en hart begonnen en tot mijn grote verbazing zaten twee oude tantes niet naar mij te luisteren maar waren met hun mobiel bezig. En ja dan kan ik het niet laten… Wilt u de mobiel even opbergen, zijn het de jongeren niet dan zijn het de ouderen wel met hun mobiel die de boel verstoren… Een andere tante had echt in een deuk gelegen om mijn opmerking. Ja het gaat erom hoe je iets zegt… Het was leuk om even met een nicht en een neef te praten en neef kon er niet bij dat ik geen WW had aangevraagd de drie maanden voordat ik weer een baan had gevonden. Je hebt er recht op. Ik ben niet zo van recht hebben op… Recht hebben op is voor mensen die ziek zijn en echt niet kunnen werken en nog wat uitzonderingen. En ja ik betaal ervoor en ja ik ben het niet eens met het huidige systeem en dan ik ga er toch geen gebruik van maken? Dan komt er nooit verandering…. En bovenal, ik ben gelukkig met niets tot weinig. Mensen lachen zich ziek om mij, boeien, ik ben meestal happy. Het is alleen af en toe vermoeiend om steeds te moeten uitleggen dat ik de dingen anders doe en zie dan de gemiddelde Nederlander. Nou het was een happy dag en mijn ouders waren happy en zij hebben een happy dag als herinnering, wat wil een mens nog meer…happy.