Soms spreekt iemand uit wat ik denk… Ik was afgelopen zaterdag naar het Museumplein gegaan voor de CETA demonstratie. Ik was alleen en ik stond achteraan in het midden met een mooie overzicht over het geheel. Ik was bewust met mijn ogen aan het kijken naar de demonstranten. Een plukje studenten uit Wageningen, een plukje Groen Links, een plukje Partij voor de Dieren, een plukje SP, een plukje Milieudefensie, een plukje FNV, een plukje boeren. Een plukje van iets hier en een plukje van iets daar. En ik dacht toen, waarom gaan veel van die mensen niet samen op in een mooi groot Museumplein CETA veldboeket met een groot groen lint eromheen. Ik doe een wens en zie, daar was Didi aan tafel op de televisie met een soortgelijke wens. Ik had zomaar de vrouw kunnen worden die ze bij de PvdA niet konden vinden… Ik dacht werkelijk waar bij de demonstratie dat ik eigenlijk genoeg begon te krijgen van alle verschillende groepjes met al hun eigen vlaggen, borden en hesjes terwijl CETA het onderwerp was van de demonstratie. Ik zag een man voorbij komen met een hesje aan met de tekst meer echte banen erop en ik dacht waar gaat het allemaal in hemelsnaam over hier. Kunnen mensen niet eens een dag hun eigen dingen thuis laten en alleen CETA borden meenemen? Ik zat binnen een half uur weer in de bus terug naar huis. Eigenlijk net als in de supermarkt, het aanbod is tooooo much en dan zie je de goede producten niet meer. Ik zag zoveel om mij heen dat ik de CETA borden niet meer zag… Met alle linkse partijen een partij programma en met alle rechtse partijen een partijprogramma en met alle midden partijen een programma en klaar. Eenvoud is soms zo gewenst bij mij. In de bus wel weer erg gelachen om wederom Duitse toeristen die de bus niet in mochten met hun GVB kaart. Ook gevalletje van er is tooooo much en dan is het niet meer overzichtelijk. Heerlijk zo’n eenvoudige zaterdag en CETA gaat gewoon door, als een mooi veldboeket met een Canadees lint eromheen.