Ik was het afgelopen weekend oppas van twee lieve kinderen en jonge kinderen zijn leuk want meestal spreken zij de waarheid. Ik stond als oppas op vrijdagavond langs het veld. Kleine kinderen, mini’s, onder een bouwlamp of sportlamp, aan het begin van de avond, in het donker, bewogen onder de leiding van atletiek juffen. Ik stond het eens te bekijken en ik dacht, blij dat ik niet meer jong ben in deze tijd en blij dat ik niet hoef te sporten. Ik werd al moe van de gedachte aan sport. In heb in mijn iets oudere kinderjaren altijd actief aan volleybal gedaan en in mijn kleinere kinderjaren was het gewoon bij daglicht buiten spelen. Kind, uit school en buiten spelen en dan eten is niet meer hip waarschijnlijk in 2016. Na afloop van de atletiek mochten de kinderen een traktatie ophalen vanwege iets en het deed mij deugd dat de kinderen suikerklontjes gingen tellen in het blikje drinken van de gift en de stroopwafel wel lekker vonden maar… Als ik kind was geweest dan had ik hem gemaakt met humor…ik wil niet meer naar atletiek want de kilo’s die ik verbruik komen er na afloop weer aan. Ach, als de kinderen het allemaal leuk vinden, ik had het zeker leuk met mijn denken zo langs de atletiekbaan. En denken is ook een sport… Sneeuwwitje en de zeven dwergen zitten voorlezen en dan zegt zo’n lief kind na afloop, mamma leest altijd maar twee pagina’s. Ik lig dan weer in een deuk, zeker. De volgende keer het verhaaltje van Sint en Piet en van Sint en de zeven schoorsteen Pieten. Even wachten tot Nederland er definitief uit is, ik wil wel het juiste verhaal vertellen natuurlijk. Ik durfde bij het iets oudere kind de Gouden Eeuw even niet meer aan te halen. Ik wil eerst even afwachten wie er als helden wel en niet in de nieuwe geschiedenisboeken komen… Oppassen valt echt niet mee zo in 2016. Een ding blijft gelukkig altijd, een paard in de stal maken van LEGO is tijdloos.