Inmiddels is het weer oktober en het is nog steeds mooi weer. Na een mooi afscheid van mijn oude vriend was het onverwachts de beurt aan mijn tante. Tante kwam in het ziekenhuis terecht en het was wachten op haar dood. Even ter info, tante was al jaren alleen en wilde zelf al een tijdje van de aarde weg. Tante was lief voor mij en een kreng voor anderen af en toe, ha ha. Omdat ik mij af en toe in andere mensen probeer te verplaatsen bedacht ik dat niemand toch alleen zonder mensen om zich heen behoort te sterven. Ik zou het zelf zwaar balen vinden als er niemand aan mijn bed zou zitten op het einde van mijn leven. En dus afgelopen zaterdag samen met mijn vader aan het bed van tante gezeten en zij deed haar ogen open toen ik haar aansprak. Zij was zich bewust van mijn aanwezigheid en van de aanwezigheid van mijn vader. Het is echt onzin dat mensen je dan niet meer horen of zich onbewust zijn van wat er om hen heen allemaal aan de hand is… En dan zit je samen met pa te filosoferen aan het bed van een stervende vrouw die in haar jongere jaren aan het bed van mensen zat die het moeilijk hadden in het leven. We hadden het erover dat wij dankbaar waren dat zij zo mooi in een bed lag met goede verzorging en dat de mensen in Aleppo bijna helemaal geen ziekenhuizen meer hadden… En over de vredesduif Peres en zijn dood en alle wereldleiders die daar waren om afscheid te nemen van hem. En dat ze allemaal weer terug naar huis gingen zonder tot een staakt het vuren in Aleppo gekomen te zijn… Ik was daar allemaal nog wat gebleven om het nog eens over de vrede te hebben, maar ja. Er kwam einde van de middag nog wat familie en zij was zich daar wel van bewust. Ik besloot om naar huis toe te gaan want er waren andere mensen bij tante. Wisseling van de wacht. Ik wilde net naar bed gaan toen mijn vader om half elf in de avond waarschuwde dat het slechter ging en of ik hem naar het ziekenhuis wilde rijden. Kleding aan en hoppa weer naar tante toe. Daar aangekomen kon het nog wel even gaan duren en omdat mijn toch wel oude vader er de hele dag al had gezeten, ik besloot aan mijn broer te vragen of hij mijn vader naar huis toe wilde brengen. En daar zat ik dan midden in de nacht bij tante… Heel vriendelijk personeel en om tien voor drie in de nacht, ja ik zat net even van haar bed bij het raam, was het stil in de kamer. Tante was opgehouden met ademen en ik ging de verpleging halen van de gang. Bij aankomst bij tante slaakte zij nog een zucht en waren er nog een paar uitademingen en toen was zij echt weg. Tante had alles losgelaten. Ik kan er van alles over schrijven, ik ga het niet doen, het was gewoon heel erg mooi en tante was niet alleen. Ik sliep pas om half zes in de ochtend en de rest van de familie had alles al geregeld voordat ik wakker was… Zij hadden bedacht dat ik samen met andere neven en nichten naast de kist kon lopen op haar begrafenis. Ik liet het verhaal even betijen en ik stelde toen de vraag waarom zij ervan uit waren gegaan dat ik zoiets wilde… Dichterbij tante dan de afgelopen nacht kan ik niet meer komen… Ik heb geen begrafenis meer nodig. Iedereen is anders en respect voor elkaars wil en overtuiging, bij leven ook vrede…. De familie begreep het. Als tante er nog was geweest dan had zij gelachen, ik weet het echt zeker.