Ik kwam de afgelopen week binnen en hij lag te slapen op zijn bed. Ik stond bewust even stil te kijken naar mijn lieve goede vriend van in de negentig jaar. Afscheid nemen is zo niet leuk. Dunnen armen en een ingevallen gezicht en het masker van de dood al over zich heen. Mijn lieve oude meneer die mij zijn oorlogsverhalen vertelde en zijn eigen onderduik verhaal. Zoveel samen besproken over de wereld van vroeger en de wereld van nu en ik heb zoveel van hem mogen leren. Iemand met een open blik en een wijze en lieve man, die zijn niet zo makkelijk te vinden. Afscheid nemen en elkaar bedanken voor de vreugde die wij samen hadden en ik had nog twee laatste waarom vragen aan hem. Ik ben niet iemand die op een uitvaart gaat staan spreken, bij leven de laatste dingen met iemand doornemen is beter. Ik hou van jou na iemand zijn dood pas uitspreken is een beetje laat, denk ik dan altijd maar. En zo zaten wij een tijdje hand in hand de laatste dingen nog door te nemen en het was goed zo. Nog een keer thee voor hem gezet. Tranen met tuiten, nu al, omdat ik hem zo ga missen in mijn leven. Zijn boek is uit en hij hoopt dat hij snel rust mag gaan vinden. Ik zag een vallende ster de afgelopen week en ik deed dezelfde wens voor hem, misschien helpt het. De zon schijnt en ik heb even vrij en dan moet je genieten zegt iedereen… Nou ik denk zelf dat de zon mijn tranen af en toe wel zal begrijpen, de zon weet zelf vanuit eigen bewuste ervaring in de lucht dat er ook wolken voor zijn licht kunnen drijven. Als je veel mensen ontmoet tijdens je leven dan heb je veel levensgeluk maar ook heel veel verdriet als ze er niet meer zijn, aldus een andere wijze oude man.