Ik hoorde in de Amerikaanse verkiezingen iets voorbij komen over een glazen plafond. Vrouwen die door een glazen plafond heen willen breken. Onzichtbare barrières die in de weg zitten… Ik ben zelf liever van dancing on the ceiling en dansen op de vulkaan is ook leuk. Nou de brug naar glas is zo gemaakt en er kwam een olifant met een hele grote snuit en hoppa mijn voorruit lag er bijna uit, of zoiets. Zelf een leek kon zien dat er een nieuwe ruit in mijn auto moest en ik als leek had het dus goed gezien. Volgens mijn verzekering moest ik mijn autoruit laten herstellen of maken bij een bedrijf aangesloten bij Glasgarant. Ik belde naar de garage die mij de laatste keer goed had geholpen en nee zij waren niet aangesloten bij Glasgarant. Niet zeuren want het staat in jouw verzekering Inkie en wees blij dat iemand er een nieuwe ruit inzet. En toch, ik kreeg een beetje het zorggevoel, het af en toe niet meer zelf mogen kiezen waar je een behandeling wilt. Mijn verzekering bedenkt dus al voor mij waar ik heen kan gaan, lekker makkelijk. Gewoon volgen die kudde, is soms lekker makkelijk. Vouwfietsje achter in de auto gezet en de auto in de ochtend naar de garage toe gebracht. Mag ik uw telefoonnummer want wij bellen als ie klaar is, zucht. Ik had bij het maken van een afspraak mijn nummer al aan de balie afgegeven. Ik was niet de enige met een fiets achterin en zoiets schept toch een band, pret. Op de fiets naar het werk en op de fiets naar mijn vakantiehuis terug en al lopend naar de garage rond half vijf. Ik had zelf bedacht dat ze tot half zes open waren en dus de kans 99,1 procent zou zijn dat mijn auto klaar stond. Bijna bij de garage ging in mijn rugzak de telefoon, 100% zeker de garage, dacht ik. Hallo, ik heb zelf nagedacht en ik ben er al, mooi geworden zeg die nieuwe ruit. En zo kwam alles weer goed en ik bedacht dat bezit wederom gewoon waardeloos is af en toe, je hebt er alleen maar last van. Als je niets of weinig hebt dan kan er ook weinig of niets stuk was mijn spreuk van de dag…