Het was de afgelopen week feest op mijn blog, de 1000^e pagina was een feit. En ik heb er nog steeds plezier in om af en toe over mij leven en het leven om mij heen te schrijven, mijn eigen bewuste werkelijkheid. Ik was de afgelopen week even totaal, totaal en totaal een weegschaal kwijt… in fantasiebeelden dan wel. Ik zag Vrouwe Justitia over de grond kruipen op zoek naar haar weegschaal die ergens op de grond was gevallen. Iemand met een beperking, gehandicapt die zelfstandig in de wijk woont mag gewoon opgelicht worden. Hij had op zijn eigen centjes moeten passen en het OM durft een veroordeling niet aan. Ja en toen na wat woede en op zijn kop tekentjes over en weer zag ik opeens in mijn fantasie die weegschaal dus op de grond liggen. Als iemand onder curatele opgelicht wordt dan is de zaak een stuk makkelijker… Afijn, ik had net in beelden de weegschaal bijna weer opgehangen toen ik een volgend verhaal voor mijn kiezen kreeg over iemand die geen melding wilde maken van een voorval, bang voor eigen naamsvermelding bij melding doen. En ja hoor de weegschaal viel weer op de grond… Het is maar goed dat Vrouwe Justitia de doek niet voor haar mond heeft zitten want nu kan ze er nog keihard om lachen allemaal, als een vrouw die kiespijn heeft. Ja zulke dingen houden mij bezig en ik was even aan het nadenken over dat als ik een slechte dag zou hebben vanwege iets en totaal, totaal en totaal de weg kwijt zou zijn voor even en in die korte tijd opgelicht zou worden? Zou iemand dan ook tegen mij zeggen nadat de dader was opgepakt, jammer joh, had je beter moeten opletten? Rare tijd om in te leven, denk ik af en toe… Nou het 1000^e pagina feestje was ontzettend leuk en het past in deze tijd om heel erg te kijken naar dingen die wel leuk zijn en dus huppel ik weer verder, in evenwicht.