Ik was gisteren in Amsterdam om ook even mee te lopen met de demonstratie en de begrafenis van TTIP. Het was een feestelijke begrafenis en er waren voor zo’n zaterdagmiddag best veel mensen. Het was een nationale actiedag en ook in andere steden kwamen er wat mensen bij elkaar om het over TIPP te hebben. Het was een van de weinige demonstraties in mijn leven die nu eens een keer over de inhoud ging en niet over verwensingen naar personen enzovoorts. Het was een vreedzaam geheel met mooi weer en veel stilstaande trams met mensen erin, geblokt door de demonstratie. Jammer dat veel mensen alleen foto’s zaten te nemen of met een chagrijnig gezicht zaten… misschien wel goed om eens even bewust stil te zitten bij TIPP en pret. Er waren gelukkig ook mensen in de trams die een duim opstaken en een lach op hun gezicht hadden. Ik zag tot mijn verrassing een oude vriend die helemaal naar Amsterdam was gekomen voor de begrafenis van TIPP. Petje af, een gezin thuis en toch tijd vrij gemaakt om te komen. En zo loop je weer eens wat te babbelen onderweg en te luisteren naar de mensen en sta je aan iemand van Milieu Defensie de ijstijd uit te leggen en dat sommige dingen gewoon zo zijn, geschiedenis. Ik sta daar dan niet voor een partij, puur op eigen initiatief en gevoel en op logica en verstand. De gewone man is gewoon de dupe met dit verdrag volgens mijn eigen berekeningen en in deze tijd is een referendum over zoiets wel gewenst. Al vrees ik dat slechts een klein percentage dan begrijpt waar het over gaat. De winst van vroeger kan in deze tijd een hele andere winst gaan worden, een winst die wij aan de kinderen van nu verplicht zijn af te geven. Een winst die bestaat uit een wereld voor iedereen met een menselijke kant. Geld en macht is er al genoeg in deze wereld. Hoe meer mensen er bewust gemaakt worden van het naderende TTIP handelsverdrag hoe beter. Iemand vroeg of ik moest huilen van alles, nee geen Tranen Tuiten Ingrid Plas van TTIP… Ik kwam eerder op de dag langs de nieuwbouw op het voorheen lege Stadionplein en daar schoten de tranen mij bijna wel in de ogen. Ik zag door mijn tranen heen gelukkig een nieuwe Febo en ik kon weer lachen, jippie patat. Ik kan het niet helpen, sommige gebouwen, ik vind ze erg lelijk en niet in de omgeving passen. Mijn mening en een ander zal het vast prachtig vinden en patat weer vreselijk vinden. En zo is iedereen gelukkig anders…nu nog een ander verdrag. O en in het najaar staat er nog een grote demonstratie in Brussel op het programma, voor wie zin heeft in nog een reisje met begrafenis. Koffie en koek na de begrafenis zijn op eigen kosten…