Ik was gisteren even naar het strand gegaan, heerlijk in de zon naar de zee zitten staren. Het hoofd leegmaken en toch kwamen er weer nieuwe bedenksels op. Ik zit hier in alle vrijheid bij de zee en zo’n 4000 kilometer verderop vecht iedereen tegen iedereen en is er geen vrijheid. Ik bedacht even dat het voor heel veel mensen wel eens goed zou zijn om eens aan de zee te gaan zitten, misschien gaan ze de dingen anders zien… De zee is nog niet gemanipuleerd en het strand bestaat uit zandkorreltjes, de natuur is ook nog enigszins echt, de zon is de zon en staat gelukkig te ver weg om ermee te rommelen en de dieren zijn meestal nog de dieren. Het was wel grappig dat er even een hond bij mij kwam en wij keken elkaar aan en ik kreeg een knuffel, een goed beest en het leek alsof wij elkaar begrepen. Ik zat te denken aan een folder van de afgelopen week met meloenen, druiven, en komkommers en ik vroeg mij af of ze echt waren of gemanipuleerd. Bloemen die niet ruiken zijn voor mij geen echte bloemen, dacht ik ook nog. Het leven is een grote illusie en hoe filtert je brein zoiets. Meestal heeft mijn intuïtie het wel goed en dingen die echt interessant zijn zoek je dan de feiten bij. Ik dacht aan de foto die een vriendin van ons nam en waarop wij geen rimpels hadden en aan een andere vriendin die alle foto’s bewerkt. Ik dacht aan de jongen bij de kassa die om mijn ID vroeg en dus twijfelde of ik 18 was. Zonder kleurspoeling, geen botox en met een beetje lipglans en oogtroep en iemand denkt dat ik rond de 18 jaar oud ben. Hoe komt hij erbij en pret… Het water in de kan heeft dezelfde kleur als glas. Zo is het altijd en de dingen zijn niet wat ze lijken en water is geen glas. En zo zit je dan te mijmeren aan de zee, genieten.