Er zijn soms dingen die mensen vertellen en die je bezig houden. Ik zit nu volop in het werk traject in Nederland en ik zie de verschillen tussen vroeger en nu. Ik ben helemaal niet van dat vroeger alles beter was, zeker niet. Ik had zelf vroeger een zaterdagbaantje en na het leuke werk was het gewoon handje contantje en je ging vrolijk en moe naar huis toe en je liet het werk achter je. Een vriendin vertelde mij over het baantje van haar zoon van een paar uur per week. Hij moet inloggen met allerlei codes om zijn werkrooster te kunnen zien en zelf ruilen met andere mensen als hij niet kan werken. Na het werken weer inloggen en zelf de uren controleren en op gewerkt zetten. Hij krijgt allerlei papierwerk om door te lezen en wat er van hem verwacht wordt en afgesloten met een enquête om in te vullen. Voor de paar euro die hij verdient krijgt hij een loonstrook. Het kind is bijna net zoveel tijd kwijt aan de papierwinkel en de regelwinkel als aan zijn werkuren… En daarbij ook nog de vermelding dat je als ouder de boel moet aansturen omdat pubers vaak met andere dingen bezig zijn, als ouder werk je dus indirect ook voor de werkgever van zoon lief. “Heb je de overuren er wel bijgezet?” Moeder op de stoel van de urenregistratie kantoor vrouw of man, hilarisch. Zoiets lees je toch echt niet in de opvoedkundige boekjes terug anders denk je nog een keer extra na over een tweede kind en de administratie die eraan vast hangt…In loondienst is in het nu zo anders, mag het nog wel in loondienst genoemd worden? Loondienst plus? En eigenlijk zou je dus een vergoeding kunnen vragen voor het werk thuis en een bos bloemen voor je moeder? Het zijn deze gewone alledaagse verhalen die mij tot nadenken aanzetten. En als we alle administratie zelf gaan doen van een baan die nog niet door robots en automatisering gedaan kan worden, hoeveel banen gaan er nog verdwijnen dan en wat gaan we met zijn allen doen dan? Een beetje hetzelfde gevoel toen ik onlangs bij een vriendin binnen kwam en er twee jonge kinderen op de bank lagen. Ja ze komen bij van de toetsen… Ik keek nog eens naar de kinderen en de een was toch echt zes of zoiets en de ander rond de tien jaar? Toetsen… en ik dacht even terug aan mijn eigen schooltijd en aan het buiten spelen na schooltijd. Af en toe bekruipt mij wel eens het gevoel dat ik vroeger lang niet zoveel moest als de kinderen van het nu. Je kunt de tijd niet terug draaien en de kinderen van nu weten niet beter. Ik had laatst nog een gesprek met een ontzettende intelligente jongen en ik sprak uit dat wij straks niet meer met elkaar praten, alleen nog teksten tikken naar elkaar. Teksten naar elkaar tikken is ook communiceren, aldus de jongen en ja mee eens. Ik vind het best mooi om te zien en om te horen hoe de kinderen van nu in het leven staan. Je blijft er zelf ook jong bij, leren van jong en oud, geweldig. Over een paar jaar gaan er kinderen opgroeien zonder contant geld, ik kan het mij nauwelijks voorstellen. En de eerste gekloonde baby gaat op de wereld gezet worden over een paar jaar, het perfecte kind. Ik ga er eens over nadenken voor morgen, de ideale verbeterde kloon van mijzelf… hoe zou zij eruit zien?