In verdrietige tijden is er toch ook humor en veel saamhorigheid en liefde voor elkaar, zeker. Je steunt elkaar in goed en in slechte tijden. Er kwam plotseling gisterenochtend ook bericht binnen over mijn andere vriendin met ALS. Er was even paniek daar want er leek zich een longontsteking bij haar te ontwikkelen. Aan de zuurstof en medicatie en moeite met zinnen formuleren en sputum weg hoesten en gisterenavond nog steeds geen verbetering en koorts. En dan zeg je tegen haar man om tegen haar te zeggen dat ze nog even bij ons moet blijven want twee vriendinnen in een week verliezen is een beetje te erg. Zij hebben humor en de grap werd overgebracht en met een andere vriendin ook toch weer een beetje pret hierover. Blijf eens leven allemaal… Beetje egoïstisch gedacht Ing… Echt spookachtig is dat de mobiel van mijn overleden vriendin nog in gebruik is bij de nabestaanden en dan zie je dus staan, is aan het typen… Een andere vriendin werd met deze mobiele telefoon gebeld en ook nog op haar verjaardag en zij kreeg ook de bibbers… En samen lach je er dan toch om, onze overleden vriendin had vast ook in een deuk gelegen. En de ik tel tot tien is ook weer terug van weggeweest voor alle mensen die het ongetwijfeld goed bedoelen maar als je nooit tijdens de ziekte van mijn vriendin er voor haar was en nu opeens wel alles wilt weten, ja dan noemen wij dit de ik tel tot tien, zucht en ik geef netjes antwoord houding. Een andere vriendin sprak over rouwtoeristen en pret. Ik zal even voor mijzelf spreken als ik schrijf dat ik mij er steeds meer bewust van aan het worden ben dat laatste wensen van overledenen soms echt te zwaar zijn voor nabestaanden. Ik zou bijna gaan zeggen, “joh, verzin zelf iets na mijn dood en doe waar jullie zin in hebben en zoek het uit.” En zo hobbel je de dag weer door en werk je gewoon door met soms een traan en soms met een lach en blijven typen natuurlijk…