Ik vernam de afgelopen week een verhaal van iemand over wietolie. Iemand die ik ook ken en de zoveelste persoon met kanker en heel erg veel pijn. Niets hielp haar van de pijn af en de mensen om haar heen waren eens gaan zoeken en kwamen uit op wietolie. En een met een heel goed resultaat want het helpt enorm. Ik ken de flesjes en ik heb zelf voor de grap ook wel eens een druppel genomen, bewust even zelf proberen want dan weet je waar je over praat en pret. Wel heel erg mooi dat zoiets dan de pijn minder kan maken. Bij de een werkt het wel en bij de ander niet. Ik was gisteren bij mijn vriendin en zij zat aan de morfine neusspray. Een flesje van 260 euro en wij grappen over als je in de apotheek werkt en zo’n flesje per ongeluk laat vallen. Zullen ze zoiets dan van het salaris inhouden? Hoe ziek mijn vriendin nu ook is, nog verstand genoeg om de prijs van zo’n flesje ook belachelijk te vinden. Iemand die baat heeft bij goede wietolie is met een beetje mazzel klaar voor onder de 50 euro of kan het zelf maken. De prijzen van de medicijnen in eigen land gaan nog steeds nergens over. De dokter komt nu ook wat vaker bij haar aan en of zij wel bijtijds wil laten weten als zij de euthanasie verklaring in werking wil zetten want er zijn twee artsen nodig en een hoop gedoe. In het nu moet zelfs een euthanasie van te voren gepland worden. Het voelde als spontaan naar een theatervoorstelling willen gaan en dat de de kaartjes alleen in de voorverkoop te verkrijgen waren en de rest voor de sponsoren was. Het is een lijdensweg kanker, bewust van. Zij heeft gelukkig wel een aardige dokter en daar mag je blij mee zijn. Zij slapen en ik het huis doorwerken. In de avond krijg je dan een app dat het zo lekker schoon is en met een dikke kus erbij. In het begin wilde zij mij er geld voor geven, voelde niet goed en dus gewoon als vriendinnen voor elkaar. Als zij wakker wordt in een schoon huis en blij is dan ben ik ook blij, hoe simpel kan het leven zijn. Ik was het afgelopen weekend in de stad en dan hoor je wat jongeren nog steeds kanker in de straattaal gebruiken. Ik kan dan alleen maar denken en hopen dat zij de lijdensweg die kanker heet nooit zelf bewust hoeven mee te maken.