Ik was op pad de afgelopen dagen en zoekende naar een toverstokje. In Zwolle was de ik kan geen ziek mens meer zien emmer even vol bij mij. “Als ik een toverstokje had dan zou ik jou en alle andere mensen beter maken.” Mijn woorden tegen mijn vriendin met ALS. Samen even wat traantjes gelaten en het was goed. Zelfs de grap over hoeveel uitstoot haar nieuwe rolstoel gaf, kon mij niet helemaal opvrolijken. Als ik een toverstokje had dan zou ik al mijn vriendinnen die ernstig ziek zijn beter toveren, zij zijn te jong om te sterven. Egoïstisch natuurlijk van mijzelf. Ik zou sowieso mijn toverstokje gebruiken om alle mensen op de wereld te resetten. Stel je voor dat iedereen opeens wakker gaat worden in eigen land en elkaar liefdevol aankijkt en liefdevol gaat samenleven… Ik zou geld wegtoveren zodat iedereen op nul komt te staan en pret. Het is eigenlijk goed dat ik geen toverstokje kan vinden en dat er niet zo’n toverstokje bestaat. Het zou de democratie omver werpen als ik alleen kon toveren met het stokje en daar gaat niemand blij van worden. Waarop een vriend vroeg, “in welk jaar ben jij blijven hangen met je democratie?” Hij toverde mij weer terug naar september 2015 en gelukkig maar want zo kon ik nog even een boswandeling maken. In het bos waren ook geen toverstokjes te vinden en pret. Samen hand in hand en een met elkaar en de natuur. Opeens besef je dan dat er meerdere paden terug naar de auto leiden. En als je een ander pad terug neemt dan zie je weer hele andere dingen. Het leven zit vol met paden die alle kanten opgaan, mijn eigen leven is wat dat betreft net een bos. En ik loop heerlijk in mijn eigen levensbos met paden die alle kanten op kunnen gaan. Ik kijk eens op dit pad, ga terug, neem een volgend pad en loop hem af of niet. Je hoopt alleen dat de man die de weg naar je hart heeft gevonden niet terug gaat lopen en pret.