Ik ga het vandaag eens rustig houden op mijn blog. Ik stond gisterenavond met mijn hoofd tussen de zonnebloemen en ik dacht aan Vincent van Gogh. “Hoopvol uitzien naar betere tijden, moet niet alleen louter een gevoel zijn, maar het moet een gevoel zijn, dat zich omzet in dadelijk doen.” Hoe toepasselijk in het nu, bedacht ik zo. Ik genoot nog maar even van de zonnebloemen en er waren er al bij die hun kop lieten hangen door de neerslag van de afgelopen tijd. Net veel mensen in mijn landje, bedacht ik zo. Ik keek in de polder naar de koeien in de weilanden, zich volkomen onbewust van de gekke toestanden in het land. Verderop mooie witte zwanen in de slootjes, zich een beetje bewust van de slechte mens. Ik dacht dat een paar bomen in brand stonden, nee het was het diep rood van de herfst in Nederland, bomen stil in de wind die zich bewust zijn van het milieu. Mooie donkere wolken met de zon er doorheen en af en toe een regenbuitje en daar verscheen de regenboog. Herfst zoals herfst mooi kan zijn als je het allemaal ziet. Er vlogen zelfs weer zwermen vogels in de lucht die aan het dansen waren en zich volkomen bewust van hun vrijheid in de lucht op wat windmolens, drones, vliegtuigen en andere onbekende verschijnselen na. Zouden zij binnenkort ook iets van een verkeersdiploma moeten halen in vogelland? En zullen ze dan in vogelland ook gratis potjes hebben voor zulke dingen? De natuur roept altijd veel vragen bij mij op en doet mij zwijgen. Ik verheug mij nu al op de herfst en de mooie wandelingen in de natuur. De natuur zegt niets en maakt mij stil en zegt aan de andere kant toch heel erg veel. Bewust stil en rustig op mijn blog vandaag.