Vandaag even bewust de stilte opgezocht op het strand. De wind en de zee nemen alles uit mijn hoofd voor even mee en genieten in de zee van de zon en van de golven. Koud? Het water was erg lekker om wakker van te worden… Terug op het strand in mijn filosofieboek gedoken en dan raakt mijn hoofd weer langzaam vol. Ik zag opeens bewust waar ik lag en ik lag bij een hek van prikkeldraad en verderop stond een bordje met verboden toegang. Ik lag daar in alle vrijheid in de zon op mijn handdoek te genieten bij een hek van prikkeldraad. En dan ga ik denken… Ik dacht aan mensen die niet eens zover bij mij vandaan een hek van prikkeldraad onderdoor kruipen. Ik had net gelezen over God en dat God mensen laat lijden en niet alleen maar goed is, van Epicursus. Ik dacht aan alle kinderen en dat de ouders deze kinderen toch laten lijden door ze mee op reis te nemen? Worden de hersens van deze ouders dan aangestuurd door een God? Het is wel erg makkelijk om iemand anders de schuld te geven van alles in je leven? Of geloven zij dat na lijden een goede toekomst zal ontstaan voor hun kinderen? Ik keek nog eens naar het prikkeldraad en stel ik zou achter het prikkeldraad veilig zijn, zou ik er onderdoor kruipen? Of zou ik lekker lui blijven liggen en mij door de vijand laten overlopen? Ik weet het niet, je weet het pas als je zelf in zo’n bewuste situatie zit. Nog beter is natuurlijk om niet zo’n situatie te creëren… Ik dacht aan het afgelopen jaar en dat ik bij de opvang van de daklozen stond om eten op te scheppen. Het ging toen over dag en nachtopvang en toen nooit kunnen bedenken dat heel de wereld naar ons land en Europa zou komen voor dag en nachtopvang. Waarom mag ik hier wel liggen op het strand en andere mensen niet, wat maakt mij meer dan een ander? Ophouden met denken Ing, je geeft gewoon het hek op het strand de schuld van jouw gedachtes, lekker makkelijk…