Ik heb iets raars. Er zit heel vaak een brok in mijn keel, bij situaties die mij raken. De huilende kinderen bij de grens met Macedonië bijvoorbeeld. Een mooi muzieknummer, een lach of iets liefs van iemand. Mijn eigen verdriet en het verdriet van anderen, allemaal brokken in de keel. In het verleden bijna gestikt in een brok vlees en ik had toen ongeveer hetzelfde gevoel. Brokken in mijn keel gaan altijd weer weg en toch is er iets raars sinds gisteren in mijn keel aan de hand. Ik las iets en ja toen gebeurde er iets raars in mijn keel. Er stond dat er extra geld naar de zorg ging voor activiteiten als bingo en muziek maken in verzorgingshuizen. Het personeel kan zo meer tijd besteden aan de zorg van de bejaarden. Er schoot meteen iets in mijn keel en het zit er nog steeds, heel raar. Als ik het zou moeten omschrijven dan is het iets van een twijfel brok? Twijfel aan of iemand deze woorden echt heeft uitgesproken of op papier heeft gezet. Het moet niet door iemand met verstand van de zorg zijn bedacht, zeker weten, geen twijfel over mogelijk. Iedereen in de zorg weet dat er veel activiteitenbegeleidsters ontslagen zijn en dat daar vrijwilligsters voor in de plaats zijn gekomen. En dat er tegenwoordig reisbureaus zijn waar de oudere mens tegen betaling activiteiten kan boeken. Er zijn ook plaatselijke donaties van bijvoorbeeld zakenmensen die de ouderen een activiteitje schenken. Mijn eigen waarnemingen in diverse verzorgingshuizen.En wat te denken van iemand die nachtdienst draait op veels te veel mensen en dat mensen lang moeten wachten op hulp als zij aan de bel trekken. Zelf overdag de bel getest in diverse huizen en ik was dood geweest tegen de tijd dat er iemand kwam… Mensen die in de nacht thuishulp nodig hebben en niet krijgen, bewust geworden van. Mensen die geen eten meer van een kok krijgen, wel maaltijden die alleen de hond vrolijk naar binnen werkt. Personeel op de werkvloer die zich de benen onder de kont vandaan lopen tegen een hongerloon. En aan de andere kant, ik zie bakken met geld verkeerd de zorgberg afglijden omdat mensen denken recht te hebben op en door onzinnige verspillingen in de zorg. Het is nooit zwart en nooit alleen wit, grijs is de mens in de ouderenzorg.  Misschien komt dat rare gevoel in mijn keel wel van dat ik het niet meer serieus kan verkopen aan de ouderen. Nou ik hoef natuurlijk niets te zeggen, ik kan gewoon een bingomolen en een mondharmonica op mijn rug binden en als ze er dan vragen over gaan stellen dan kan ik niets uitbrengen vanwege een raar iets in mijn keel…