Gisterenavond uit eten, een afscheidsetentje voor mij van mijn collega’s bij de uitgifte van onze Voedselbank. Zij betaalden het etentje vanuit de eigen meegebrachte geldknipjes en dank jullie wel. Vandaag mijn laatste dag bij de uitgifte en het is een lach en een traan. Een traan voor de lieve mensen die ik zal gaan missen en een lach voor een iets nieuws, een nieuw pad. Ik heb zelf heel veel nieuwe kennis opgedaan en met eigen zintuigen bewust mogen worden van de ellende van veel mensen in eigen land. Het leven is een groot leerproces en de Voedselbank heeft daar zeker voor mij aan bijgedragen. Het etentje was gezellig en het Japanse eten was zoooo lekker. Het was sowieso weer een bijzondere dag gisteren met bijzondere mensen op mijn pad, elkaar blij gemaakt en daar gaat het toch allemaal om. Ik kwam zelfs een wit paard tegen in een grasveld… Het etentje van een van mijn vriendinnen op een Grieks eiland was iets minder prettig. Bij de hamburgerketen werden de kinderen van de vluchtelingen massaal gedumpt door de ouders en zij bedelden om patat. De bezoekers daar deelden hun eten met de kinderen van de vluchtelingen daar, om een traantje bij weg te pinken. Geen oplossing, wel humaan. Beelden van heel veel slapende vluchtelingen in een park, om een traantje bij weg te pinken. Het gemeentehuis was dicht en de sfeer was grimmiger aan het worden. Heel veel toeristen laten wat zij kunnen missen achter, geen oplossing, wel humaan. Ik zag gisterenavond een bijna vol restaurant hier in eigen land. Veel  gezinnen met kinderen die hun buikjes rond aten, het ultieme vakantiegevoel met een Japans tintje. Bij het eten twee stokjes om mee te eten. Vroeger had je een spelletje met stokjes en wie het langste stokje had getrokken die mocht beginnen of had gewonnen. De wereld in beeld, korte stokjes en lange stokjes. Het eet prettiger met twee gelijke stokjes…