Ik las gisteren een bericht over dat Facebook gedachten gaat kunnen lezen. Mijn interesse gewekt, zeker, gedachten delen via technologie. Ik was gisteren warm ingepakt en ik werd mee uit eten gevraagd door iemand. Pret met mijn vriendin en dat ik dus niet eens een kort rokje hoef te dragen om leuk te zijn. Ik was haar aan het chatten dat ik beter een boerka aan kon doen en op hetzelfde moment schreef zij dezelfde tekst ook naar mij. Voor alle duidelijkheid, een grapje tussen ons en we hadden ook een habijt als voorbeeld kunnen noemen, zucht, waar je als blog al dan niet of wel rekening mee moet houden. Gedachten delen via technologie en pret. Ik kom nog even terug op het theatercollege van Erik Scherder. Hij had een overbodige moderator, was onze gezamenlijke gedachte zonder technologie tijdens zijn theatercollage. Naast iemand met een sterk verhaal en uitstraling zet je geen moderator neer om de boel aan elkaar te praten. Je zet naast Obama ook niet iemand neer, volkomen overbodig als iemand uitstraling heeft en een verhaal. Het was een grappig college en de violisten konden erg mooi spelen. Het ging een deel van de avond over wat muziek met het brein deed. Wel raar dat er een happy nummer en een sad nummer ten gehore werden gebracht en wetenschappelijk onderzoek had uitgewezen dat het ene nummer happy was en het andere nummer sad. Ons brein is prima in orde en toch vonden wij het sad nummer happy en het happy nummer sad en weer pret. Het Engelse woord voor pret is fun, mee in het nu en hoppa. Veel Engelse woorden voor een Nederlandse theatervoorstelling. Opmerkelijk hoe weinig subsidie er los komt voor onderzoeken die niet genoeg geld opleveren. Genoeg onderzoeken naar bijvoorbeeld ziektes die veel mensen kunnen krijgen en weinig onderzoeken naar waar een klein groepje last van heeft. De woorden, daar is niet genoeg onderzoek of studie naar gedaan waren niet te missen. Waarop wij ons later afvroegen wat mensen dan in hemelsnaam wel studeren en onderzoeken… En moet een onderzoek subsidie krijgen? Er zijn slimmeriken zonder of weinig opleiding die hun brein zelf bewust laten werken zonder subsidie en pret, eh fun. Het was een vermakelijk avondje zo in de stad en bij het theater. Thuis gekomen vroegen de kinderen van mijn vriendin, of wij geen vragen hadden en hoe het was geweest. Het was wel duidelijk allemaal, vrij simpel, grappig en onze vraag gaan wij zelf wel uitzoeken. We kwamen in de stad nog een slotjesbrug tegen, ik had hem bijna gemist. Nee, geen fietsslotjes… liefdesslotjes. Liefde en brein, ik denk, het onderwerp voor een volgend college. Of wat doet een zebrapad in Amsterdam als er toch niemand stopt voor voetgangers, wat mis je dan in je brein als je een zebrapad niet begrijpt…