De afgelopen week met drie mensen gesproken over loslaten. Een iemand vond het niet eerlijk dat mensen hun problemen bij mij neerlegden of hun verhalen. Eigenlijk heel erg egoïstisch van ze want jij zit ermee. Is dat zo? De verarming in het nu is juist dat mensen niet meer naar elkaar luisteren. Ik ben altijd blij als mensen die aan niemand hun verhaal kwijt kunnen wel praten. Kijken naar wat ze wel doen… Nou en dat mee zitten valt best mee, ik kan het meestal vrij snel loslaten. En oplossen hoeft niet, luisteren en soms een voorzet geven. Net voetbal, de mensen kunnen zelf de bal in het open doel trappen. Luisteren is vaak al genoeg, bewust van. En wat je niet kunt loslaten geef je een plekje, kan een jaar duren, kan tien jaar duren, kan ook ergens opgeslagen worden en dat het er toch steeds uit blijft komen af en toe. Net als mensen die de oorlog hebben meegemaakt een bloedhekel aan het zware vuurwerk met oudjaar hebben, het vakje waarin de bombardementen waren opgeslagen gaat dan weer open. Als je weet waardoor of waarom je zo reageert dan kun je er iets mee en anders niet. Hoe ga je ergens mee om en hoe laat je het je leven beïnvloeden. Ik vraag mij wel vaak af of er een stickertje op mijn voorhoofd zit met de tekst praat tegen haar en pret. Ook een van de redenen waarom ik verdwijn bij de Voedselbank, ik wil aan de andere kant gaan zitten. Ik zie en hoor mensen die er zelf niet uitkomen en ik kom beter tot mijn recht bij de hulpverlening ergens, denk ik. Blijft ook een feit dat als je alles aan de mensen voorkauwt dat ze het zelf niet meer bewust kunnen bedenken. Een van de redenen dat we in een pipapamperland leven nu, het kan niet op en veel is gratis en wat mensen verleren het om zelf ergens voor en aan te werken, bewust van. Daarom komt er ook weinig verandering, als mensen lui zijn dan blijven ze lui en worden steeds luier. En waarom zou je als een ander iets voor je doet het zelf nog gaan doen, gaap en snurk. Daarom gaat het basisinkomen ook een mooie pilot worden en het is aan de mensen zelf of het een succes of een mislukking gaat worden. Als mensen zien wat ze wel met een basisinkomen kunnen doen en zichzelf verder gaan ontwikkelen dan kan het een succes worden. Gaat iedereen op de bank hangen onderuitgezakt dan zakt het basisinkomen bewust mee… Mensen zijn altijd op zoek naar een rolmodel, een voorbeeld en iemand om tegenop te kijken, terwijl de kracht alleen in jezelf zit en de energie van de positieve mensen om je heen. Vaak vragen mensen, hoe kan het toch dat jij overal doorheen hobbelt en meestal blijft lachen. Ja, je kunt overal om gaan huilen en dan ga je zelf ook huilen, wat weer niet wegneemt dat het tonen van je emoties erg goed kan zijn. Ik kom heel veel mensen tegen die mij zeggen dat ze niet kunnen huilen. “Kon ik maar huilen, net als jij.” Gebeurtenissen van vroeger die ze nooit hebben mogen verwerken met tranen. En als iets zwart is dan ga ik op zoek naar een wit puntje en dan is het zwart iets minder erg en meestal snel weer weg. Ik vind het zelf ontzettend leuk om mij over wat vraagstukken heen te buigen. Een vriendin zei laatst toen ik iets had opgelost dat deze te simpel was, ha ha, voor mij wel, voor een ander niet. Denken is leuk… En wie denkt er om jou? Ook zo’n vraag die vaak voorbij komt en altijd eerst om jezelf denken. Even zelf bewust gas terug als het te dol aan het worden is. En ik blijf er toch bij dat wie goed doet die goed ontmoet en wie geeft die zal ontvangen en wie lacht die krijgt een lach terug en wie een praatje maakt die krijgt een praatje terug en wie de zon ziet die krijgt zon terug  en wie liefde geeft die krijgt liefde terug. Als je hart groot genoeg is en open staat dan kan de hele wereld erin. Zo een hele mond vol, wie komt daar nog overheen op de mooie zaterdag… en lach…

PSsssst: de rat in mijn slootje heeft kleintjes gekregen, ik kan denken aaaaaahhhhh, ik kan ook naar ze kijken en genieten van hun bewegingen buiten, met de nadruk op buiten…