Er zijn dagen dat je twee beschermengeltjes op de schouders hebt zitten en om de derde te laten slapen boven op de wolk blijf je daarom bewust even binnen en pret. Er kwam een glazen lamp naar beneden die mij bijna de das om deed en scherven overal. Scherven brengen toch meestal geluk? En even later bijna de strijd verloren door een dier, gekker moet het niet gaan worden. Een immens grote witte zwaan stak zomaar ergens de weg over waar ik hem zeker niet had verwacht. Het was volgens mij een mannetje en ik kon nog net remmen. Ik liet hem oversteken en vervolgens draaide het beest zijn nek om en bleef mij indringend aankijken alvorens verder te gaan wandelen. Oogcontact met een witte zwaan en volgens mij begrepen wij elkaar heel goed… Water en lucht en voelen en denken… het was een mooie ervaring, zeker. Bij het kijken naar de waterlelies kwam er een libelle op mij zitten die niet weg wilde gaan. En ook deze libelle had oogjes die naar mij keken. De libelle staat ook voor water en lucht en voor dromen en verandering. Waar de mensen communiceren aan het verleren zijn gaan de dieren wel met mij communiceren. Spreken is dieren en zwijgen is mens.

Confucius was een denker en sociaal filosoof uit het oude China. Het juiste te zien en het niet te doen is lafheid. “Ik deed het gewoon”, een uitspraak die ik gisteren van iemand vernam. Het leven geeft je soms prachtige cadeautjes en gisteren was zo’n cadeautje. Iemand van wie ik veel kon leren, zomaar opeens op mijn pad. Als je onbevangen de wereld in hobbelt komen de mooiste mensen op je pad. Later kun je er dan weer over nadenken. Mijn school is de wereld om mij heen door mijn ogen bezien en met ogen van andere mensen die met mij meekijken en meedenken. Het ontroert me en ik word er zelfs een beetje stil van, bewust van.