Er zijn van die dagen dat je even niets te schrijven hebt, aan het nadenken over heel veel dingen. Nadenken is trouwens niet piekeren voor mij, vragen mensen wel eens en je kunt het maar bewust duidelijk neerschrijven… Na een avondje met Alexander Münninghoff over zijn boek De Stamhouder kun je ook alleen maar even nadenken. Wat kon die man vertellen zeg en lekker duidelijk en hij had nog wat humor ook, eigenlijk net zoals in zijn boek. Vijftig mensen waren aanwezig was mijn schatting, geen tijd om mensen te tellen want daarvoor was zijn verhaal te boeiend. Ik was een van de of de jongste in het luisterende gezelschap, bewust van. Ik werd even afgeleid door iemand die voor mij tijdens het verhaal een bericht op Facebook aan het tikken was. De hele wereld laten weten dat jij bij Alexander Münninghoff aanwezig was? Ik vind het respectloos naar de spreker toe als iemand zit te facebooken en later nog zit te chatten. Ben je dan zo onmisbaar in de samenleving voor zo’n anderhalf uur? Gelukkig was het de enige afleiding en ik zat helemaal in het verhaal van de spreker over zijn boek. Over het verhaal van zijn familie en over zijn vader die in het uniform van de Waffen SS tegen de Sovjets vocht en later in Nederland toch nog een straf kreeg voor zijn gedrag in de Tweede Wereldoorlog. Zijn opa hield heel erg veel van Nederland. Een moeder die zijn moeder niet mocht zijn en hoe hij een speelbal werd van de strijd tussen zijn vader en opa en zijn moeder. De stamhouder moest terug naar Nederland. Een prachtig levensverhaal, boeiend van begin tot eind. Hij vertelde ook dat hij als journalist in zijn beginjaren niets kon zeggen over het oorlogsverleden van zijn vader. Moeilijk om voor te stellen want jij bent toch niet verantwoordelijk voor de daden van je ouders, jij bent een eigen ik en persoon. Het waren andere en gevoeligere tijden zo na de oorlog. In het nu komt het ook nog voor dat mensen klakkeloos de een met de ander vergelijken uit een familie. Altijd kijken naar de persoon zelf kijken, bewust van. Ook al spelen er wat erfelijkheidsfactoren mee, iedereen is anders en gelukkig maar. Nou ja anders… ik kwam een aardige man tegen en na afloop samen aan de bar nog een frisdrankje tot ons genomen. Het voelde voor mij alsof we toch heel veel overeenkomsten hadden, apart en hij kon ook logisch nadenken. Ik had eigenlijk best nog iets langer met hem willen praten maar onze wegen gingen buiten weer uit elkaar. Hij komt vast weer een keer op mijn pad. De Tweede Wereldoorlog leeft nog voort in herinneringen en de ogen in het nu zijn gericht op alle spanningen en oorlogen in de wereld van het nu. Vrijheid en Nederland en ik heb daar gisteren een dagje over lopen nadenken in alle vrijheid. Nadenken in vrijheid mag, zeker.