Het is een leerzame week voor mij. Het werd stil de afgelopen dagen bij onze Voedselbank, of zoals sommige mensen het omschreven, alsof er een bom afging. En allemaal omdat ik tijdens een vergadering mijn gevoelens omschreef van de afgelopen maanden en wat dit met mij had gedaan en waarom ik mijn functie als hoofd van de voedseluitgifte binnenkort ga neerleggen. Ik sprak vanuit mijzelf. Ik sprak over de waanzin bij de uitgifte van mensen die bepaalde artikelen niet goed genoeg vonden en wat dit met mij deed. Ik sprak over mensen die hun gratis voedselpakketten niet kwamen afhalen en wat dit met mij deed. Ik sprak over bedreigende woorden en wat dit met mij deed. Ik sprak over mensen die met hun gedrag zoveel negatieve energie overbrachten en wat dit met mij deed. Ik sprak over mensen die niet blij waren met hun voedselpakket en wat dit met mij deed. Ik sprak over recht hebben op en wat dit met mij deed. Ik sprak over de mensen die wel blij waren met de voedselpakketten en wat dit met mij deed. Ik sprak over de leuke en ontroerende gesprekken en bedankjes van mensen en wat dit met mij deed. Ik sprak over de dingen die wel goed gingen en de dingen die nog verbeterd zouden kunnen worden. Ik sprak over het gedrag van mensen en wat dit met mij deed. Ik sprak over dat ik aan alle kanten geprobeerd heb om weer te zoeken naar het blije gevoel wat ik eerst had bij de Voedselbank en wat dit met mij deed. Ik gaf toe dat het mij niet gelukt was om het blije gevoel terug te halen en ik vroeg of iemand soms wel het licht voor mij kon vinden. Niemand natuurlijk want het licht kun je alleen zelf weer aan en uit doen. Ik sprak er ook over dat ik zelf dankbaar ben met wat alles wat ik wel heb en krijg. En wat ik niet krijg en wel wil daar zal ik zelf hard voor moeten werken en knokken. Ik laat mij niet minder blij maken in zelf gekozen vrijwilligerswerk door het negatieve gedrag en niet blije gedrag wekelijks van wat andere mensen, bewust van, daar is het leven toch echt te kort voor.
En toen kwamen de verhalen los en ik bleek niet de enige te zijn met deze gevoelens. Van alle afdelingen kwamen de verhalen los en later ook bij mijn uitgifte team. Niet dezelfde gevoelens, andere gevoelens en ze hadden wel allemaal te maken met het gedrag van mensen. Doordat ik mij had uitgesproken kwam er eerst een schokeffect en toen een besefeffect en later zelfs een saamhorigheidseffect. Ongelofelijk maar waar. Je hebt twee keuzes, je accepteert onwenselijk gedrag van mensen zonder er iets van te zeggen of je spreekt aan op gedrag soms met alle gevolgen van dien. Het is dan wel belangrijk om ook naar eigen gedrag te blijven kijken en van eigen fouten te leren. Iedereen maakt fouten en daar kun je van leren en weer van opstaan en iedereen heeft zijn goede en nare eigenschappen. Doordat ik iets benoemde zijn er weer andere deuren geopend en krijgt alles een vervolg, heel mooi. De reacties op mijn vertrek waren ontroerend met: passie, visie, bewogenheid, sociale hart, pracht mens met het hart op de juiste plek en vooral blijven. Ik blijf niet en ga wel, het is tijd voor andere stappen in mijn leven die mij wel vrolijkheid brengen. Nieuwe dingen ondernemen en nieuwe dingen leren en vooral mijzelf blijven en genieten. Ik zal als er een opvolgster is gevonden nog wel voor onze Voedselbank actief blijven, zeker. Dat er in ons land een Voedselbank nodig is blijft echt belachelijk. De triestheid in mijn ogen van de afgelopen tijd, bewust waargenomen door mensen om mij heen, is geen triestheid in de zin van zelfmedelijden. Het is de triestheid van het verdriet om mij heen en de triestheid van de gedragingen van de mensen overal in de wereld. Gelukkig kan ik de knop om te stralen nog altijd vinden om de boel in evenwicht te houden…