Het was gisteren weer een denkdag voor mij. Ik werd een beetje gek van alle filosofen met hun uitspraken en ik besloot daarom om zelf te gaan denken, gewoon als Ingrid. Ik was bij een bedenksel van de Romeinse filosoof Seneca. “We klagen dat we dagen tekort komen, maar gedragen ons alsof er oneindig veel zijn.” Het deed mij denken aan iets van deze week. Een bejaarde vrouw wilde pinda’s kopen voor Moederdag voor de viste en haarzelf en deed de uitspraak: “als ik ze nu al in huis haal dan zijn ze op voor zondag. “Waarop ik zei: u kunt zondag wel dood zijn en dan heeft u niet genoten van de pinda’s in het nu.” Ik was me er een en lachende gezichten van mensen… Ik hoop dat zij nog heel lang leeft natuurlijk en een mooi voorbeeld van leven alsof er oneindig veel dagen zijn. Ik ging verder met denken en stel dat een jong kind dezelfde uitspraak had gedaan over de pinda’s. Was mijn antwoord dan anders geweest? Had ik dan de vinger opgeheven om te zeggen dat pinda’s eten niet goed is? Dat een bewust stukje fruit met vitamientjes beter zou zijn? Ik zou dan eerst moeten weten of er onderzoek is geweest of pinda’s sowieso slecht zijn. Geen idee en stel dat het antwoord ja was, zou ik een vrouw met een heel leven achter de rug dan laten genieten van pinda’s en een jong iemand niet? De jongere persoon kan ook uit een kermisbakje vallen en er morgen niet meer zijn. Is mijn mening of antwoord anders als iemand oud is of iemand jong is? Ik probeer als iemand jong is een bewuste boodschap mee te geven, iets van alles met mate en geniet want misschien heb je nog oneindig veel dagen voor je. Terwijl niets zeker is en er geen oneindig veel dagen zijn. Waarom willen ik en andere mensen dan een boodschap overbrengen? Omdat ik zelf denk te zien dat het op alle fronten mis gaat en er voor jong en oud misschien geen oneindig veel dagen meer komen? Als iedereen voor zichzelf zou uitmaken wat juist is en iedereen laat het gaan, zou het dan vrede worden overal of een nog grotere puinhoop? En zo denk je weer eens wat en ik geniet ervan…
Ik dacht ook nog even aan de foto’s van onze Geert in Amerika terwijl ik las over Mahatma Gandhi’s uitspraak: ”als je wilt dat er iets heel belangrijks wordt gedaan, moet je niet alleen argumenten geven, maar ook het hart beroeren.” Heel wat politiemensen in Nederland hadden wat graag met hem op de foto willen gaan, heel wat zorgmedewerkers hadden wat graag met hem op de foto willen gaan, heel wat cliënten van de Voedselbank hadden wat graag met hem op de foto willen gaan, heel wat vrachtwagenchauffeurs hadden wat graag met hem op de foto willen gaan, heel wat asielzoekers hadden wat graag met hem op de foto willen gaan, heel wat ZZP’ers en flexwerkers hadden wat graag met hem op de foto willen gaan nog voor het zomerreces enzovoorts enzovoorts… allen wonende te Nederland. Zij vragen nu om aandacht en een luisterend oor. Het hart beroeren doe je niet in het buitenland, het hart beroeren doe je in eigen land waar je de problemen ziet en in oplossingen probeert te denken om die dan de wereld over te laten gaan. Nee, ik hef de vinger niet op, laat hem genieten, straalt hij uit. Ik zie dat genieten alleen niet overgebracht worden op de mensen in Nederland, ik zie geen harten beroeren… wel har(t)d nodig. Gelukkig hebben we zoveel politieke partijen in Nederland dat een ervan vast de weg naar de harten van de mensen wel weet te vinden.