Gisteren voor mijn doen op een vrije Bevrijdingsdag vroeg uit de veren om naar de optocht van oude legervoertuigen te kijken. Ik vertelde dit aan een bejaarde vrouw en ik moest van haar de groeten aan Charley doen. Haar herinnering van destijds waren mensen in rijen dik die de bevrijders verwelkomden en er zaten veel Charley’s tussen. Zo’n honderd mensen hadden vroeg de moeite genomen om naar de optocht te komen in het dorp. Een oudere dame op de scootmobiel kwam ook in de optocht met oude voertuigen terecht en dat was weer humor natuurlijk. Ik was heel trots dat (mijn) negentigjarige meneer eregast was bij de feestelijke openingsceremonie, iemand van wie ik veel geleerd heb over de oorlog en die veel dezelfde dingen ziet in het nu als mijn persoontje. “Vrijheid is niet vanzelfsprekend.” Hij zat in zijn rolstoel bijna naast de locoburgemeester en ging staan toen het volkslied klonk, zo trots op hem! Tijdens het volkslied kwam er een motorrijdster aan met geen enkel benul van wat er aan de hand was. Zij moest stoppen voor de mensen op de weg. Door het geluid van de motor was het Wilhelmus niet meer te horen en iemand sprak haar aan met het verzoek om de motor uit te zetten en haar antwoord was: “ik moet naar mijn werk.” Het was een van de hilarische hoogtepunten van de dag, zeker. Ook leuk waren de kinderen die niet begrepen waarom ze niet in de oude legervoertuigen mochten. Geen enkel besef van de oorlog en pa en ma sleurden ze dan maar mee naar de ijssalon in plaats van uit te leggen over de geschiedenis van deze voertuigen. Als je humor ziet is zo’n dag erg leuk.

Nog een andere vriendin kwam toevallig op mijn pad en haar kinderen interesseerde de oorlog van toen ook geen …. De meeste winkels waren open en veel bedrijven gewoon in bedrijf, de economie en omzet gaan boven 70 jaar bevrijding. Leven in het nu. Heel veel mensen die hier niet zijn geboren snappen er ook helemaal niets van dat wij 70 jaar bevrijding vieren. Je kunt iets niet vieren als jij zelf of jouw volk nog niet vrij is, bewust van. We leven in Nederland in ongelijke werelden naast elkaar en dan heb ik het niet eens over inkomen. Als jouw familie in oorlogsgeweld in bijvoorbeeld Syrië leeft en je bent hier dan snap je niets van ons bevrijdingsfeest. In gedachten bij het niet vrije thuisland, bewust van. Zelfs ik snap het niet helemaal, kan ook niet want ik was er nog lang niet tijdens de bevrijding. Ik kan mij wel inleven en ik heb respect voor de herdenking op 4 mei en ik luister naar alle verhalen van toen. Mijn vriendin vertelde nog dat haar moeder als kind vrij dacht te zijn op 5 mei en toen werd er een Duitser neergeschoten in het dorp en toen kwamen de Duitsers terug om de persoon te zoeken die deze moord op zijn geweten had. Bizar, sta je eerst te feesten en even later is het weer even over. Ik ben blij dat ik af en toe verhalen nog tot mij kan nemen van mensen die de Tweede Wereldoorlog hebben meegemaakt. En als zij er niet meer zijn blijven de herinneringen voortleven, bewust van.