Ik wil geen negentig jaar worden, geen zin in om dan een brief te ontvangen dat ik eerder naar een gelijkvloerse woning had kunnen verhuizen en daarom geen traplift krijg. En ik zie mijzelf al zitten als negentigjarige in de toekomst in een bejaardenhuis… Als er dan een keer in het half jaar een bezoekster voor mij komt dan zit er een robotlientje bij de receptie. Zij zet de bezoekster op een lopende band en zij gaat door een poortje die scant op overdraagbare bacteriën en andere ellende. Na deze test zegt robotlientje tegen de bezoekster dat de lopende band haar naar mijn kamer gaat rollen. Terwijl de lopende band start is er plotseling een storing 2.3659 in het brein van receptie robotlientje en roept ze in plaats van een fijne dag naar de bezoekster: “je gaat naar die ouwe taart, oud, oud, oud, taart, taart.” Gelukkig kunnen ze vanuit het receptioniste brain center de storing op afstand snel verhelpen. Ik zie mijzelf al in mijn stoel zitten en dan komt mijn bezoekster aanrollen via de lopende band. Mijn eerste vraag zou dan zijn of haar virtuele helm leverancier failliet is gegaan want normaal zou ze bij mij binnenkomen via de bejaarden home cinema set via kanaal 24-90. Je moet omdenken Ingrid, net als vroeger, mijn helm is oké maar het home cinema kanaal 24-90 is verkocht aan Mars en er is nog gedoe met aandeelhouders, vandaar. Weet je nog dat wij vroeger alle bedrijven aan andere landen overdeden en onze kaas zo het land uit verdween? We hadden toen alleen nog kruimels over, weet je nog? We praten wat en ik vertel over mijn uitstapjes vanuit mijn luie stoel in mijn kamer naar Sail 2065 en over dat de boot bijna een aanvaring had met een plastic rif, ontstaan tussen 1985 en 2020 uit plastic afval in zee. En dat de kapitein als eerste al aan de reddingsdrone hing, hilarisch. Ik vertelde over mijn uitstapje naar de bossen en de eerste bomen die weer groen aan het worden waren na de bruine dorre tijd van 2021. Mijn bezoekster vertelde over het leven buiten mijn kamer en dat bepaalde dorpen en steden van vroeger nog steeds no go gebieden zijn waar leven niet meer mogelijk is. Met de roze bril op liet zij mij wat foto’s van vroeger zien waarop mensen zich nog gewoon in de straten voortbewogen. Ook leuke foto’s van Afrika waar de mensen nu leven als wij deden in het jaar 1990. Het deed mij denken aan de jaren vanaf 2014 waarin iedereen toen vanuit het Zuiden en het Oosten naar ons toe kwam. Met de kennis van nu hadden ze die barre reizen vast niet gemaakt. Mijn vriendin laat nog een foto zien van haar neefje die heel gelukkig leeft op Mars en de taal van daar al aardig begint te leren en een verblijfsvergunning heeft gekregen. Ze vieren daar geen 1 mei want niemand die daar werkt. Marsmanday hebben ze wel en hij vindt deze dag super leuk. Opeens gaat mijn stoel schudden en de basic stoelen gym gaat beginnen. Mijn bezoekster gaat weg en ik blijf alleen achter. Negentig jaar is met wat fantasie toch best wel leuk…