Zo op de zondag kwam bij mij een gedachte op. Zijn het aantal dodelijke slachtoffers van de boten met vluchtelingen minder of meer nieuwswaarde dan het aantal dodelijke slachtoffers van de aardbevingen? In de bootjes stappen zonder dwang is een bewuste keuze en in je bed liggen en dan onder een stuk puin terecht komen is geen bewuste keuze. Alhoewel veel mensen zich er toch wel van bewust zijn dat zij op een vulkaan leven of op een schuivende plaat. Je moet toch ergens wonen… Net als dat wij hier allemaal beseffen dat het water onze grootste vijand is. Op het verkeerde moment op de verkeerde plaats. Geen huis is bestand tegen de grote kracht van een aardbeving op kleine afstand onder de grond. Mensen lijken soms even vergeten dat de werelddelen vroeger heel anders gelegen waren. Ik snap daarom nooit dat mensen elkaar het leven zo zuur maken, in een klap kun je van deze aardbol weg zijn en dan kun je terugkijken op een leven vol haat, wonderlijk. Op dit moment hangt er zoveel in de lucht dat even binnen blijven soms niet verkeerd is, negatieve energie bewust even buiten sluiten.
En dan nog zomaar een greep uit verhalen die op mijn pad kwamen… Ik las gisteren nog een stukje over dat mensen niet meer als vrijwilliger bij een vereniging willen. Het gedrag van sommige mensen… Als je bijvoorbeeld een dagdeel ergens zit zodat mensen pasjes kunnen afhalen en ze gaan zeuren over het tijdstip. Vraag je ze dan om een paar euro meer aan contributie zodat je het pasje kunt opsturen dan is het ook weer niet goed. Het maakt het werk er als vrijwilliger niet lolliger op. Een vriendin van mij had ook de grootste moeite om contributies te innen voor een vereniging. Mensen nabellen en erger en je doet het nooit goed als vrijwilliger. Ondankbaar zijn sommige mensen, bewust van. En als je ze dan vraagt of ze het zelf en beter willen doen dan hebben ze het te druk. Je weet pas wat je mist als het er niet is en dan zie je of nieuwe initiatieven ontstaan of een vereniging zinken. Ook hilarisch en triest zijn alle ouders die denken dat hun kind een topsporter gaat worden. Wij als ouders hebben een hele nieuwe vriendenkring in de sportwereld en kunnen erover opscheppen op feestjes. Sommige kinderen totaal ongelukkig omdat zij zelf gewoon leuk willen sporten en niet de dwang willen voelen om topsporter te worden. Ouders zouden zelf eens op zoek kunnen gaan naar vrienden zonder over de sport rug van kinderen een vriendenkring op te gaan bouwen, bewust van. En vraag eens aan het kind wat hij of zij wil… En als triest dieptepunt, een kind laat duidelijk aan ouders weten dat ze te veel werken en weg zijn en pa en ma gaan er gewoon mee door, zij willen vier keer in het jaar op vakantie. Het jonge kind probeert duidelijk te maken dat een keer in het jaar op vakantie gaan ook genoeg is en vraagt om een pa of ma om boekjes voor te lezen en spelletjes mee te doen, aandacht. Het komt niet aan en als het kind later problemen krijgt of gaat veroorzaken dan is het de schuld van… Bewust nadenkertje zo op de zondag, zeker.