Ik had het afgelopen weekend een verjaardagsfeestje van een vriendin, veertig jaar oud en dan begint je leven stond er op de deur. Niet waar, je leven begint bij je geboorte en waarom zet niemand zoiets eens op de deur, ha ha? Of mijn leven begon bij mijn geboorte echt waar en nu ben ik veertig jaar.“ Ik ben zo benieuwd hoe ons land er over veertig jaar uit zal zien.” Een opmerking van mijn vader gisteren. Ja, ik ben ook benieuwd en er komt dan altijd nog een andere gedachte bij mij op. Wat heb ik er zelf aan bijgedragen? Ik had drie jaar geleden ook niet kunnen bedenken dat mijn leven er op dit moment zo zou uitzien. Ik heb geen spijt van de ingeslagen onzekere weg, ik heb mijn eigen ik bij mij en dan heb je al heel erg veel en genoeg leuke mensen om mij heen maken van heel erg veel nog meer. Ik hoef alleen maar te kijken naar de mensen die met bootjes hierheen komen, zij laten ook alles achter en hopen ergens anders opnieuw te kunnen beginnen. Een grote reis is het leven, soms met hoge golven en soms met de stilte van de wind. Tja, over veertig jaar is een eind weg en het kan twee kanten op. Alles zal afhangen van de gedragingen van de mensen zelf en van onze aardbol zelf.  De dromer in mij heeft een beeld voor ogen van een mooie natuur en allemaal mensen die genieten en werken of studeren of andere leuke dingen doen. Vreedzaam huppelt iedereen op de aarde en laat de aarde ook de aarde zijn. Vrolijke gekleurde windmolens die drijven ver van de kust en door sleepboten naar binnen worden geloodst in de haven voor onderhoud. Dakpannen voor zonne-energie in plaats van die lelijke panelen op de daken. Auto’s op zonne-energie of andere stoffen die die je thuis afhalen en die zowel kunnen rijden op de weg als kunnen vliegen in de lucht. De eerste krantenkoppen met chocoladeletters van botsingen in de lucht tussen twee vliegende auto’s. De wetenschap voor mensen gebruiken en niet tegen mensen gebruiken. Het zou allemaal geweldig zijn en toch denk ik dat de aardbol de mensen tegen die tijd allang zat is, “ha ha, te laat zegt de aardbol.” En de mensen van de andere planeten lachen zich dan de brein tranen want die hebben alles live als een soort van GTST zitten bekijken. Op zaterdagavond hebben ze daar een soort van stemming over wie de domste aardbewoner van de week is, iets met ruimtestoelen omdraaien. Ze willen onze planeet niet eens, ze lachen zich de brein traantjes. Veertig en over veertig jaar wat een pret. Heerlijk toch zo’n maandag waarop je kunt dromen over veertig totdat het raam weer open gaat en de wereld weer naar binnen stroomt…