Het was gisteren mijn leven zit in de jaren dag, mijn verjaardag. Een van mijn beste vriendinnen is dezelfde dag jarig en om klokslag 0.00 uur zingen wij dan ook altijd tegen elkaar op. In de vroege ochtend komen dan de chats binnen van de echte vriendinnen en ook nog een zingende, verjaardag anno 2015. En zo sijpelen de berichten dan de hele dag en avond door binnen. Ook de ouderwetse kaart bestaat gelukkig nog steeds. In de avond gezellig bij mijn eveneens jarige vriendin gaan eten en elkaar cadeautjes gegeven en een gezellige avond zo samen. Dan krijg je nog telefoon waar je uithangt want iemand staat voor de deur, tja. Bij thuiskomst rozen en een doos bonbons bij mijn deur en dan kan je dag toch helemaal niet meer stuk, ha ha. Ik schreef de afgelopen week over de doktersassistente en uitstrijkjes nemen en tot mijn verbazing had mijn vriendin daar ook hilarische verhalen over. Bij een vorig uitstrijkje door een assistente ging het niet goed en volgens de assistente lag haar baarmoeder gekanteld. Zij in de stress en bij een nieuwe afspraak bij een andere assistente en in een keer gelukt zonder pijn en niets baarmoeder gekanteld… Bij haar laatste uitstrijkje had zij een leerling en de echte assistent keek mee, vond zij ook niet prettig… Je zou toch denken dat er poppen genoeg zijn in de opleidingen om op te oefenen.
Ik ben lekker een weekje vrij en dus in een week alles doen wat ik normaal in een maand met werk en een basisinkomen zou doen… (Heeft iemand een kamer voor mij vrij in Wageningen?) Twee dagen binnen en buiten zitten lezen en studeren en geweldig. Ik had het zo leuk gevonden als ik met Freud, Jung en Adler om de tafel had kunnen zitten. En wat had ik graag de dialoog aangegaan met Von Holzschuher over angst en de massa. Allemaal mannen en waar waren toch de vrouwen in die tijd? (En in deze tijd, pret…) Misschien hadden zij mij toen zo achter het aanrecht gezet en niet aan de tafel… Ook nog even de filosofie doorgenomen en ook hier, zo jammer dat iedereen er niet meer is. Het lijkt wel alsof toen de wijze mensen minder commercieel waren. Als ik in het nu aan een tafel met wat mensen zou zitten dan zou ik mij altijd afvragen of ze echt zijn. Is er nog iemand die puur ik is? En bestaat puur ik eigenlijk wel? Ik denk zelf dat juist de mensen op de achtergrond die je nooit hoort en ziet meer ik zijn dan de mensen die je wel overal hoort en ziet. Zij zijn nog niet gevormd door de massa. Boek na boek en over bewust en onbewust en brein. Hilarisch in een boek de term “een dichte psychische mist”. Elkaar niet meer zien, ik had er pret om. Ik heb nog wel meer gelachen om sommige dingen in de boeken die zo toepasbaar zijn op de dingen in het nu. Nu bestaat ook niet volgens wat mensen in boeken en daar ga ik nog eens verder over nadenken…