Ik ben mijn kofferbak. Het ging zomaar even door mijn hoofd heen vrijdagnacht en zaterdag. Steeds meer mensen geven mij spullen omdat ik er weer iemand voor weet. Kleding, spellen, voedsel en allemaal in mijn kofferbak. Zo stond ik afgelopen vrijdagnacht nog spullen over te laden van kofferbak naar kofferbak. Hilarische legale taferelen zo in de nacht. Ik was de afgelopen zaterdag mijn eigen spullen eens aan het uitzoeken. Ik bedacht wat ik mee zou nemen als ik op stel en sprong mijn huisje zou moeten verlaten. Ik kwam niet verder dan een kofferbak vol spullen. Wat heb ik nodig, wat is handig om mee te nemen en waar hangt emotionele waarde aan? Ik ben de spullen die in mijn kofferbak passen. De rest zijn herinneringen en die zitten in mij. Ik denk dan altijd wat door en ik werd mij er weer bewust van dat het in het leven dus eigenlijk niet om spullen gaat. Het gaat om het leven zelf en geluk. En dan nog, stel ik zou er niet meer zijn en iemand erft de spullen in mijn kofferbak. Gaat iemand er dan blij van worden of gaat het dan alsnog gelijk naar de afvalverbranding? Stel het laatste en dan blijf ik dus over. Er staan wat mensen te huilen en wat mensen te lachen op mijn uitvaart en dan is het over. De herinnering blijft zolang er mensen leven die mij gekend hebben. De een vond mij een trut en de ander vond mij een goed mens. Als de laatste is uitgestorven die mij gekend heeft dan blijft alleen misschien mijn blog nog over en misschien wat ander leeswerk. Stel over honderd jaar in een archief dan leest iemand mijn blog en denkt er het zijne of hare van. Geweldig toch eigenlijk het leven! Misschien worden mensen triest als ze bovenstaand verhaal lezen, niet doen hoor, of bewust stoppen met lezen, wees vrolijk. Voor mij was na deze overpeinzingen de vraag, wat wil ik nog doen op deze wereld en waar ga ik nog blij van worden? Genoeg! Tjee, ik ben Ingrid en mijn eigen kofferbak…