Ik durf het in deze tijd eigenlijk niet zo op te schrijven maar vanmorgen wederom van het lachen van mijn stoel gevallen. Gisterenavond ook al dus het gaat helemaal de verkeerde kant op met mij… Gisterenavond waren wij uit eten met een van mijn vriendinnen met kanker. Het etentje had zij nog tegoed voor haar verjaardag. Het uit eten gaan en de borrel na afloop trok zij nog net. Als verrassing kwamen de vrienden uit Friesland ook en zo waren wij allen weer samen. Het geheim van dat zij kwamen was goed bewaard gebleven en twee vriendinnen vroegen zich af waarom zij niet geïnformeerd waren. Een iemand keek in de spiegel en had wel door dat zij anders misschien haar mond niet had kunnen houden, ha ha. De grootste onzin kwam over tafel en ik had af en toe tranen in mijn ogen van het lachen. Ook nog wel wat serieuze praat en ook om ons heen waren wat mensen zelf uit het leven gestapt de afgelopen tijd. Het is niet te bevatten eigenlijk als je mijn vriendin dan ziet vechten om zo lang mogelijk te blijven leven en plezier ziet maken en anderen van onze leeftijd er de brui aan geven. Je mag in deze tijd blij zijn als iemand het alleen doet zonder andere mensen mee te nemen, bewust van. Je kunt beveiligen en praten wat je wilt als iemand iets in zijn hoofd heeft dan gebeurd het toch wel op een dag. Iedereen heeft wel eens moeilijke periodes in zijn of haar leven en ziet het niet meer zitten. Het blijft fascinerend hoe de een er wel zelf uit kan komen en de ander niet. Als je denkt in oplossingen en loslaten en niet denkt in problemen dan heb je al de helft gewonnen. Werkt voor mij prima al blijven dingen soms lastig. En veel lachen…

Vanmorgen de grootste pret omdat iemand er een probleem mee had dat de aanrechttoeslag ging verdwijnen. Ik had er nog nooit van gehoord en zo was het weer pret over en weer. Ik betaalde er dus voor dat mensen al die tijd achter het aanrecht thuis stonden? Ik had dus gewoon vanuit mijn werk bij iemand met zo’n aanrechttoeslag een bordje eten kunnen afhalen? Of mijn afwas kunnen brengen? Als je zo’n toeslag ontving omdat je echt ziek was, alle begrip, de bewuste praktijk was anders. We hadden echt de grootste lol en hoe kunnen dit soort dingen nou gewoon in ons land? Het bracht ons ook op de vraag of wij dan iets zo verkeerd doen door te werken als alleenstaande vrouwen met of zonder kinderen en geen toeslagen aanvragen? Een van mijn alleenstaande vriendinnen werkt hard en spaart een beetje om een keer in het jaar op vakantie te kunnen. Ook zij vroeg zich af of zij gek is of de rest gek is? Ik hoor het steeds vaker, waarom nog gaan werken als je hetzelfde of meer thuis achter het aanrecht kunt verdienen? Voor mij en anderen is werken gewoon leuk, ik zou er zelf niet aan moeten denken om altijd thuis te zitten. Ook als je een gezin hebt kun je best als de kinderen iets groter zijn een paar uurtjes iets gaan doen toch?  En als je alleen bent is thuis zitten en niets doen toch geen optie als je redelijk gezond bent? En wil je bewust niet werken dan heb je ook minder geld toch (een basisinkomen…) en wel meer vrije tijd? Misschien komen wij wel van de Dolle Mina planeet of zoiets? Wij hebben met die toeslag alweer een ochtendje lachen achter de rug en daar gaat het toch om…