Lezen, schrijven en een film kijken en dat ik een film heb gekeken mag best op mijn blog. Ik lees namelijk liever. Bij onze Voedselbank komen er af en toe met de goedbedoelde troep krat wat films mee en er was er een bij die ik wel wilde lenen. Uiteraard deze week weer mee terug nemen zodat een ander er nog plezier aan kan beleven, de deelmaatschappij. Het was een Italiaanse film, La solitudine dei numeri primi. In alle eenzaamheid op mijn bank zitten kijken en wauw wat een goede film. Ik had het er vorige week nog over met iemand, dat ouders soms kijken naar het eenzame kind en niet naar het sterke kind. Kijken wat iemand niet kan en zwelgen in medelijden en niet kijken naar wat iemand wel kan en er bewondering voor hebben. Ik heb eigenlijk nooit medelijden, wel empathie en een luisterend oor. Ik zou soms mensen wel een schop onder hun kont willen geven, inclusief mijzelf. Gewoon een knuffel geven of een schouder werkt vaak beter en met de hoop dat ze hoppa weer doorgaan. Veel mensen kunnen niet meer door in deze tijd, bewust van.
De tijd gaat te snel en we moeten mee en we moeten zoveel. Ik had het er met een oudere dame nog over die vertelde dat veel oudere mensen de krant niet meer begrijpen. ICT, Smartphone, irisscan, pillen om blij van te worden, hoge snelheidslijn, yolo, omg en ga zo maar door. Er is zoveel verandering dat zij niet meer mee willen en kunnen, het is hun best. Niet alleen bij ouderen, ook bij de middenmoot en eigenlijk bij mensen van alle leeftijden. Of het nou het kind bij het voetbalveld is die veel liever muziekles zou hebben of het kind wakker in bed met spanning voor weer de volgende toets op school. De ene verandering volgt de andere op en de mensen kunnen er niet meer in mee en worden er diep ongelukkig van. Je zal er raar van staan te kijken hoeveel mensen weer geld bij elkaar hebben gebietst om op wintersport te kunnen gaan het afgelopen jaar. We moeten wel want anders passen wij niet in deze tijd en bij onze vrienden. Misschien tijd om dan eens naar wat andere vrienden te gaan omkijken die van je houden om wie je bent? Veel mensen kunnen het gewoon niet meer en zijn nergens meer blij mee en alles moet meer en meer en meer. Als het kan prima en als je er blij van gaat worden ook prima en als je het hebt verdiend met hard werken, leef je uit. Ieder zijn ding als je maar wel blij bent… Wie is er tegenwoordig nog blij? Was het maar weer eens even stil, verneem ik van veel mensen. Die stilte gaat heus weer komen, in jezelf en in de wereld. Misschien ga ik dan wel wat medelijden voelen met iedereen op de wereld omdat stilte vaak pas volgt na bewust worden van.